©CHARLES D’HONDT

Concept en regie             Benjamin Abel Meirhaeghe

Dramaturgie en tekst         Louise Van den Eede

Muziek dramaturgie         Katherina Lindekens

Geluids- en muziekontwerp    Laurens Mariën

Mix en effect             Jasper Segers

Piano                 Maya Dhondt

Scenografie en licht         Bart Van Merode

Assistent scenografie         Zaza Dupont

Beeldend kunstenaar/scenografie    Julian Weber

Props en kostuum         Sietske Van Aerde, Benjamin Abel Meirhaeghe 

Advies make-up ontwerp         Janis Derie 

Stage muziekdramaturgie         Lena Meyskens

Productieleiding             Vincent Focquet 

Productie Opera             Wietse Bovri 

Stagemanager             Roel Bouquet 

Performers 

Maribeth Diggle

Eurudike de Beul 

Ellen Wils

Lionel Couchard 

Arnout Lems

Hanako Hayakawa

Dolly Bing Bing

Simon Van Schuylenbergh

Jelle Haen

Bjorn Floreal

Sophia Rodrigues

Oriana Mangala

Adrien Biassi

Producenten

d e t h e a t e r m a k e r, Opera Vlaanderen, Kunstencentrum Vooruit, LOD muziektheater, Productiehuis Rotterdam

Met dank aan

Elsemieke Scholte 

Ballets C de la B

De SIngel 

Gouvernement 

Lieselot De Wilde

Lionel von Lawrence

Lise Thomas

Sophia Rodrigues

Adrien Biassi

Oriana Mangala

Maya Dhondt

Jelle Haen

Hanako Hayakawa

Ellen Wils

Bjorn Floreal

Simon Van Schuylenbergh

Benjamin Abel Meirhaeghe

Just as one sometimes lowers one’s head to reflect, thus to be utterly lost in the night. All around people are asleep. It’s just play acting, an innocent self-deception, that they sleep in houses, in safe beds, under a safe roof, stretched out or curled up on mattresses, in sheets, under blankets; in reality they have flocked together as they had once upon a time and again later in a deserted region, a camp in the open, a countless number of men, an army, a people, under a cold sky on cold earth, collapsed where once they had stood, forehead pressed on the arm, face to the ground, breathing quietly. And you are watching, are one of the watchmen, you find the next one by brandishing a burning stick from the brushwood pile beside you.
Why are you watching?
Someone must watch, it is said. Someone must be there.

‘Deeply lost in the night’ Kafka

Performer en regisseur Benjamin Abel Meirhaeghe (°1995, Eine) is afgestudeerd op de opleiding Performing Arts aan de toneelacademie van Maastricht. Hij maakte indruk met zijn afstudeervoorstelling en happening ‘The Ballet’ in de volle schouwburg van Kunstencentrum Vooruit. d e t h e a t e r m a k e r, Muziektheater Transparant en Koninklijk Conservatorium Antwerpen produceren in seizoen 2019 zijn nieuwe voorstelling ‘NACHTEN | Ballet de la Nuit’ naar het gelijknamige ballet van Louis XIV uit 1653.

Samen met Sietske Van Aerde, Alexandra Oppo, Louise van den Eede, Laurens Marien en Arne Luiting zal hij zich in het twaalf uur durende massaspektakel verdiepen dat zich voltrok aan het hof van de Franse zonnekoning. In het operateske ballet wordt het landschap van de nacht bezongen en bedanst. Vol entrées en intermezzo’s wordt de nacht verdeeld in vier delen waarin boeren, bandieten, helden, hoeren, vreemdelingen, coquettes, kreupelen, goden en mythische monsters elkaar ontmoeten in een polymorf event

Het werk Ballet de la Nuit zal opnieuw worden aangegrepen in een extravagante poging om het kwaad te bestrijden. Met behulp van scenografie, opera, tekst en dans, een mengeling van ernst en luim, lof en satire, mythologie en hedendaagse politiek laat deze voorstelling de koning veranderen in een nar.

Concept | regie Benjamin Abel Meirhaeghe
Performance Arne Luiting
Teksten Louise van den Eede
Muziek Laurens Marien
Zang Alexandra Oppo
Vormgeving Sietske van Aerde

Productie d e t h e a t e r m a k e r
Coproductie Muziektheater Transparant & Koninklijk Conservatorium Antwerpen
In samenwerking met Toneelhuis

Met dank aan Bart van Merode, Peter Missotten, Gouvernement, Erwin Jans, Lukas Smolders..

Inhoud

De nacht is een symbolische plek voor het dubbelleven dat stilte voert. Geluid, beweging, goed en kwaad worden in ‘NACHTEN/ Ballet de la Nuit’ gebruikt om ‘de maatschappij het toneel op te dragen’. In de oorspronkelijke versie van het werk uit 1653 was het doel van Ballet de la Nuit om de soeverein te vieren, net zoals de koning zou de opkomende zon de nacht laten vervagen en daarmee ook al het leed verjagen.

In het ballet van de zeventiende eeuw kwam alles samen: poëzie, beeldende kunst, muziek en dans. Iedereen die ertoe deed, ging er naartoe. Wie een duidelijke boodschap wilde versturen aan de wereld nodigde adel, burgerij en buitenlandse diplomaten uit voor een balletvoorstelling. De franse kardinaal Mazarin, die de balletten leidde aan het franse hof, maakte er een traditie van om op het danstoneel de macht en mythen van de monarchie te installeren. Op 23 februari 1653 werd de jongeling Louis XIV op een plateau naar boven gehesen in gouden met edelstenen behangen kleren: de opgaande zon moest een verblindende indruk maken. Hier danste geen puber maar een koning van zestien.

Ballet de la Nuit was een spektakelstuk in vier bedrijven, om preciezer te zijn vier nachtwakes waarin mythologische figuren maar ook ordinaire Parijse straat boeven figureerden. Er waren niet minder dan drieenveertig verschillende entrées, optredens van verschillende groepen die deel uitmaakten van allerlei episodes, die waren ondergebracht in de drie grote bedrijven met elk hun thematiek. Dit alles werkte toe naar dat ene moment waar iedereen op wachtte: het opkomen van de zon, de koning onder de sterren.

https://www.toneelhuis.be/nl/programma

Première voorzien 24 mei Klepper, Antwerpen.

Benjamin Abel Meirhaeghe (1995), een zelfverklaarde narcist en wannabe contratenor, studeerde af aan de Toneelacademie Maastricht. Zijn puberaal vermogen om alles te relativeren en bekritiseren levert hem een zelfbewuste persona op, die zijn eigen duivels en die van andere in de ogen kijkt. Zoals een middeleeuwse nar zich waagt in het spanningsveld tussen entertainen en kritiek uiten, zo smelt dit enfant terrible in de samenwerkingen die hij aangaat. Naast zijn solo zangperformances zoals My Inner Songs, My Mea Big Culpa en My protest waagt hij zich in het veld als regisseur. Zijn meest recente voorstelling is The Ballet, waarin hij met zijn grote liefde en balletdanser Emiel Vandenberghe een grotesk ballet maakt in de schouwburg van Vooruit Gent.

Kim Karssen (1996) werkt vooral met haar eigen teksten die grootse thema’s behandelen. Haar brede spectrum van typetjes en mimieken en haar voeling met het cabaret laten toe dat ze spelenderwijs zoekt naar een balans tussen grap en traan. Haar groteske, fantasievolle spel leidde tot haar solovoorstelling De Sluipwesp, waarin ze een situatie tussen verschillende personages vormgeeft met enkel een trui en zichzelf. In 2016 liep ze stage bij de Warme winkel in de voorstelling De Warme Winkel speelt De Warme Winkel, in datzelfde jaar werkten Benjamin Abel Meirhaeghe en Kim Karssen aan hun eerste voorstelling, A Love Story, waar Karssen de rol van getormenteerde zwemster op zich neemt om het over de liefde te hebben. In 2017 maakte ze met Florian Myjer de voorstelling Bloomsbury. Haar werk typeert zich door de samenwerkingen die ze aangaat met performers die dezelfde universele verhalen op een groteske manier vormgeven met haar krachtige, energieke spel.