Het is crisis.
Oorlog.

Een nieuw geloof dient zich aan: een nieuwe manier van zien, bewegen, denken, spreken en spelen.
We klampen ons al zoekende vast aan stemmen die veiligheid, geluk en vrijheid propa-geren, maar de manier waarop deze veiligheid, dit geluk en deze vrijheid worden gewaarborgd, is er één van opsluiten en uitsluiten. DE BACCHANTEN laat een strijd zien tussen orde en chaos, tussen een cultus en een koning, tussen culturen, tussen fami-lies, tussen een neef en een neef, tussen mensen.
We zien vier jonge spelers een hedendaagse vertaalslag maken van riten, geloof en vie-ring. Wie is onze Dionysos? Wat is onze roes?
Een poging geen oordeel te vellen, een poging vragen te stellen.
Een poging een verhaal te vertellen dat de brute strijd tussen verschillende waarheden overstijgt. Een viering als masker voor de innerlijke onrust.

‘Want waar het om gaat is dit: niet dat de mythe terugverwijst naar een oorspronkelijke gebeurtenis, die door de fantasie bewerkt is terwijl hij door het collectieve geheugen gleed,
maar dat hij verwijst naar iets dat nog zal gebeuren, dat moet gebeuren. Mythe zal realiteit worden, hoe sceptisch we ook zijn.’
Julian Barnes uit Een geschiedenis van de wereld in 10 1/2 hoofdstukken.