een stuk over schoonheid, chaos en dingen willen kunnen, over jonge vrouwen en wat die zoal denken, vol religieuze verwijzingen en de vraag waar die dan vandaan komen, over de zee, de natuur en leven in een cyclus die ten einde lijkt en de vraag of niet iedere cyclus altijd ten einde lijkt, het gaat over stapelen, structuur en het constant kapot maken van die structuur onder invloed van de kunstgeschiedenis, de geschiedenis waarmee wij zijn grootgebracht, de moderne kunst, de conceptuele kunst.

ik heb gekookt we hebben een kerntemperatuurmeter aangeschaft we hebben een coteletta del terrera aangeschaft en dat in een gasoven gestopt negentig graden en een beetje wachten het duurde lang maar het was lekker we hebben ook een bezoek gebracht aan het stedelijk museum het was goed het was beter dan ik dacht er was aandacht voor ambacht ze hadden textiel en hoofddeksels van stammen uit heel de wereld ongelooflijk wat een detail ik stond verbaasd. Iedere kleur ook al was het honderden jaren oud sprak tot me en een video ook de taal, ze hebben me iets uitgelegd, door de woorden heb ik iets over taal geleerd dat werd een grote brok in mijn buik het heeft me gevuld ik kan er even van eten

Tekst en concept: Marjolein van der Meer. Met: Jorn Heijdenrijk, Christine Gravemaker-Scott en Sasker Polman. Vormgeving: Carmen Schabracq. Dramaturgie: Czeslaw de Wijs. Een productie van d e t h e a t e r m a k e r in coproductie met de Brakke Grond, deBuren

Dit is de tweede voorstelling in een reeks over schoonheid. Het eerste deel is gemaakt in Theater Frascati in mei 2016, het tweede deel speelde in september 2016 in De Brakke Grond.