©CHARLES D’HONDT

                       PONGE

        https://www.youtube.com/watch?v=qu9o3Cle19U&t=4s

WORK IN PROGRESS 2020

Onderzoeksproject Thomas Verstraeten.

Voorzien presentatie sept. 2021 in samenwerking met deSingel & d e t h e a t e r m a k e r

Thomas Verstraeten: Familiestraat gaat over de straat waarin ik woon. Ik wil in 2020 een jaar lang het alledaagse leven in mijn straat inventariseren en beschrijven. Daarna wil ik op zoek gaan naar verbanden tussen wat er in mijn straat gebeurde en wat er op datzelfde moment in de wereld gebeurde. Dit zal resulteren in een grote performance waarin, als in een soort van jaaroverzicht, fragmenten waargebeurde geschiedenis van de Familiestraat nagespeeld worden in een bordkartonnen kopie van diezelfde straat (in bijlage vind je al een paar foto’s van de maquette). Het zal denk ik een verhaal worden van een levendige, maar ook doodnormale woonstraat in één van de meest diverse wijken van de stad, die stilvalt, tot er bijna geen leven meer over is. Om dan, hopelijk, weer uit de doden op te staan. Meer info https://thomasverstraeten.com/work

PARIS, FRANCE – 1945: French poet Francis Ponge on a balcony, 1945 in Paris, France. (Photo by Robert DOISNEAU/Gamma-Rapho via Getty Images)

WORK IN PROGRESS

Onderzoeksproject Ferre Marnef (Desnor)

Ferre Marnef: Wat mij in de teksten van Ponge aantrekt, is de expliciete hang naar de bevrijding uit enge begrippenkaders, zoals democratie en kapitalisme of goed en slecht of zelfs natuur en cultuur, misschien zelfs de verwoesting ervan. Misschien moet dé mens zelf maar eens geruïneerd worden?

Deze verwoesting kan een opening bieden om niet alleen de waarheden van andere mensen maar ook die van de dingen, van het niet-menselijke toe te laten. Het spoort mij aan tot het maken van theater waarin de mens gedefinieerd kan worden door de uitwisseling van verschillende mensen, spullen, ruimten, tijden …

FRANCIS PONGE. Het oeuvre van de schrijver Ponge is niet erg uitgebreid, maar een (klein) deel werd in het Nederlands vertaald. Er zijn drie teksten die in de voorbereiding naar de voorstelling Ponge extra aandacht krijgen: Namens de dingen (1942), Proëmia (1948) en het latere werk Zeep (1967). 

De kern van deze werken is samen te vatten als ‘de herovering van een werkelijkheid die uit het zicht is verdwenen, door middel van een eerherstel voor de simpelste dingen.’ Het omvat gedichten of korte stukjes proza waarin voornamelijk objecten, dieren of natuurfenomenen aandachtig worden beschreven, zoals Inleiding tot strandklei, Het weekdier, De sigaret … De taal van de dichter (de mens) schikt zich naar het uitdrukken van de dingen, als het ware via een ‘reis in de dichtheid van de dingen’. 

Door in te zoomen op de taal van de dingen (Ponge: “Alle dingen zijn de dupe van hun uitdrukking”) probeert Ponge de mens uit zichzelf te trekken en open te stellen voor de buitenmenselijke wereld. Door recht te doen aan de wereld van de dingen of het andere, vinden we volgens Ponge nieuwe mogelijkheden en inzichten in onszelf. Of zoals Walter Benjamin het in Eenrichtingsstraat mooi verwoordt: “De blik is de rand van de mens”.  

(DIS)HARMONIE. Een belangrijk aspect voor de voorstelling is het verbinden van muziek of klank aan de ideeën van Ponge. Als startpunt voor dit nieuwe aspect (Desnor werkt voornamelijk met bestaande opnames) leer ik het lied Verklärte Nacht (1899) van de Oostenrijks-Amerikaanse componist Arnold Schönberg in een uitgepuurde versie spelen. Hier komt het experiment voorop te staan, want ik wil het spelen en bewerken met een geërfd harmonium en taperecorders. Ik ben een gitarist, dus de taal van het toetsinstrument is een hele nieuwe wereld voor me. Ook de taperecorder met bijhorende tapes is nieuw materiaal waar live loops mee zullen worden gecreëerd. 

WAAROM SCHÖNBERG? Met Desnor brachten we in 2019 de roman Toverberg van Thomas Mann op het toneel. Als voorbereiding werd ook het daarop volgende boek Doctor Faustus gelezen, een verhaal rond de figuur van een componist, een verdoken Schönberg, die door de duivel wordt bezocht en als levenswerk een anti-vorm van de Negende Symfonie van Beethoven creëert. 

Schönberg is als grondlegger van de twaalftoonsmuziek bekend om het verlaten van de harmonie. Met het integreren van deze specifieke klanktaal wil ik een gevoel opwekken van dissonantie, maar als positief gegeven, als een bevrijding uit het juk van hetzelfde refrein, dezelfde eenheidsworst (waar alles moet ‘kloppen’, wetenschap zegeviert en mensenrechten zogezegd universeel zijn). Waar in onze voorstelling Toverberg de Negende Symfonie van Beethoven nog een cruciale rol kreeg als symbool voor harmonie, staat nu Verklärte Nacht voor het tegendeel. 

De grootsheid en ontroering dat het lied mij naliet de eerste keer dat ik hoorde, geven voor de zoveelste keer de ondoorgrondelijke krachten van muziek aan. Dit mysterie blijft een eeuwig te tackelen vraagstuk waarmee ik graag experimenteer.   

WORK IN PROGRESS.

Een productie van Gouvernement in samenwerking met Opera ballet Vlaanderen, Gent, Vooruit en d e t h e a t e r m a k e r.

TOP SECRET WORK IN PROGRESS 2020, onderzoeksproject

K.A.K.

Jong Gewei

TransfoCollect

  Aurelie di Marino

Op foto Simon Van Schuylenbergh

Uitgesteld wegens COVID 19

Julien Neirynck en Maya Mertens ontpopten zich afgelopen jaren als kunstenaarsduo. Hun werk balanceert op de grens tussen performance cabaret en beeldende kunst.  Ze vertrekken vanuit tekstmateriaal van Julien Neirynck. Voor ‘EINSAMER’ laat Julien Neirynck zich inspireren door de toneeltekst ‘De eenzame weg’ van de Oostenrijkse schrijver Arthur Schnitzler (1862-1931). De tekst van Neirynck bevat een stroom aan gedachten, mails, berichten en brieven uit de hoofden van een generatie die zich stuurloos voortsleept naar het totale ‘nada’. Voor ‘EINSAMER’ bundelen Julien Neirynck en Maya Mertens hun krachten met actrice en performer Lisah Adeaga en beeldend kunstenaars Fleur De Roeck en Ayrton Eblé.

Concept en regie             Benjamin Abel Meirhaeghe

Dramaturgie en tekst         Louise Van den Eede

Muziek dramaturgie         Katherina Lindekens

Geluids- en muziekontwerp    Laurens Mariën

Mix en effect             Jasper Segers

Piano                 Maya Dhondt

Scenografie en licht         Bart Van Merode

Assistent scenografie         Zaza Dupont

Beeldend kunstenaar/scenografie    Julian Weber

Props en kostuum         Sietske Van Aerde, Benjamin Abel Meirhaeghe 

Advies make-up ontwerp         Janis Derie 

Stage muziekdramaturgie         Lena Meyskens

Productieleiding             Vincent Focquet 

Productie Opera             Wietse Bovri 

Stagemanager             Roel Bouquet 

Performers 

Maribeth Diggle

Eurudike de Beul 

Ellen Wils

Lionel Couchard 

Arnout Lems

Hanako Hayakawa

Dolly Bing Bing

Simon Van Schuylenbergh

Jelle Haen

Bjorn Floreal

Sophia Rodrigues

Oriana Mangala

Adrien Biassi

Producenten

d e t h e a t e r m a k e r, Opera Vlaanderen, Kunstencentrum Vooruit, LOD muziektheater, Productiehuis Rotterdam

Met dank aan

Elsemieke Scholte 

Ballets C de la B

De SIngel 

Gouvernement 

Lieselot De Wilde

Lionel von Lawrence

Lise Thomas

Sophia Rodrigues

Adrien Biassi

Oriana Mangala

Maya Dhondt

Jelle Haen

Hanako Hayakawa

Ellen Wils

Bjorn Floreal

Simon Van Schuylenbergh

Benjamin Abel Meirhaeghe

Enter Through The Void, Exit Through The Giftshop 13 – 15 February 2020
Co- curator Adriënne Van Der Werf
Together with CAMPO, Kunsthal Gent & d e t h e a t e r m a k e r,
Stad Gent, Cultuur Gent, Kingdom of the Netherlands & the Flemish Government.

Music
Magic Island
Oshlo
Jacobin
Justine Grillet
Vieze Meisje
Trio Con Tigo

Installations
Natasha Rijkhoff
Katinka de Jonge & Liesje de Laet
Isabel Burr Raty
Ines Claus
Sofia Caesar

Film
Ghita Skali
Yonas Seyoum
Helen Flanagan
Amanda van Hesteren
KIRAC
Lara Verheijden (premiere COCO)

Workshop/others
BEA1991
The Museum of The Present
Twee eïige drieling
KUNSTHAL GENT

Eerste beeld: een koppel bij de rechtbank. Zij wil weg, het land uit, om haar dochter een betere toekomst te bieden. Hij wil blijven om voor zijn oude, zieke vader te zorgen. De scheidingsprocedure wordt opgestart. Maar wat wil het kind eigenlijk? Zo begint de Iraanse cineast Asghar Farhadi zijn meermaals bekroonde film A Separation.

Prachtmateriaal voor theatermaker Scarlet Tummers. Samen met vier andere spelers geeft ze gestalte aan alle personages uit de film: stuk voor stuk antihelden, vechtend voor een betere toekomst. Een universeel verhaal zonder helden, over échte mensen die strijden voor hun rechten en voor hun gelijk. Waar botsen de spelers op de grenzen van hun voorstellingsvermogen? En waar dringen politieke en religieuze verschillen zich op tussen hen en dat wat er gespeeld moet worden?

A Separation is een voorstelling van Scarlet Tummers, gespeeld door Scarlet Tummers, Evgenia Brendes, Gustav Koenigs, Sachli Gholamalīzad en Mokhallad Rasem, onder de vleugels van tg STAN in coproductie met d e t h e a t e r m a k e r.

• do 17/09 – 20:00 , Troubleyn koop tickets
• za 19/09 – 15:00 , Troubleyn uitverkocht
• za 19/09 – 20:00 , Troubleyn uitverkocht

Listen to your heart tijdens het LafS festival, is een oproep om ergens voor te gaan staan, om positie in te nemen.

We nodigen het publiek uit om plaats te nemen in een cirkel stoelen op de lege scène.

Een tiental makers en performers betreden één voor één de cirkel met een persoonlijk theatraal protest. Ze delen hun dromen, hun angsten en hun overtuigingen. Hoeveel ruimte is er om onszelf uit te spreken en aan welke reacties kunnen we ons verwachten?

Je zou kunnen stellen dat deze éénmalige performance het reflectiemoment van het festival vormt.
Maar waar dat over het algemeen de vorm van een debat of lezing krijgt, wordt er gezocht naar een theatraal voorstel waarvoor artiesten worden uitgenodigd om te spreken vanuit hun hart.
Ze zetten verbeelding in als wapen, creatie als vorm van destructie.

• za 19/09 Bourla Antwerpen

Milo Slayers Ezra Fieremans Nikima Jagudajev, drie van opleiding dansers, zullen in de zomer van 2020 ondersteund worden in het kader van hun onderzoek (elk afzonderlijk) binnen Decoratelier/ Jozef Wouters.

DE MORGEN: https://www.demorgen.be/podium/je-kan-mensen-ook-te-veel-steunen-zelfredzaamheid-is-een-cadeau-ba24fc7c/

BIJ RADIO KLARA/ POMPIDOU, CHANTAL PATTYN: https://radioplus.be/?fbclid=IwAR1VgOOaM4R3Q3G22P0cMAQBXQiDXXz-SVMaCX_1kguoolYzJwdyz4vFFHo#/klara/herbeluister/e0c5f44d-625d-11e8-82e3-02b7b76bf47f/834fa6ae-2a31-11e9-9e22-02b7b76bf47f/

TransfoCollect Edoardo Ripani.

Onderzoeksproject met spelers van TransfoCollect.

(Pagina onder constructie)

Just as one sometimes lowers one’s head to reflect, thus to be utterly lost in the night. All around people are asleep. It’s just play acting, an innocent self-deception, that they sleep in houses, in safe beds, under a safe roof, stretched out or curled up on mattresses, in sheets, under blankets; in reality they have flocked together as they had once upon a time and again later in a deserted region, a camp in the open, a countless number of men, an army, a people, under a cold sky on cold earth, collapsed where once they had stood, forehead pressed on the arm, face to the ground, breathing quietly. And you are watching, are one of the watchmen, you find the next one by brandishing a burning stick from the brushwood pile beside you.
Why are you watching?
Someone must watch, it is said. Someone must be there.

‘Deeply lost in the night’ Kafka

Performer en regisseur Benjamin Abel Meirhaeghe (°1995, Eine) is afgestudeerd op de opleiding Performing Arts aan de toneelacademie van Maastricht. Hij maakte indruk met zijn afstudeervoorstelling en happening ‘The Ballet’ in de volle schouwburg van Kunstencentrum Vooruit. d e t h e a t e r m a k e r, Muziektheater Transparant en Koninklijk Conservatorium Antwerpen produceren in seizoen 2019 zijn nieuwe voorstelling ‘NACHTEN | Ballet de la Nuit’ naar het gelijknamige ballet van Louis XIV uit 1653.

Samen met Sietske Van Aerde, Alexandra Oppo, Louise van den Eede, Laurens Marien en Arne Luiting zal hij zich in het twaalf uur durende massaspektakel verdiepen dat zich voltrok aan het hof van de Franse zonnekoning. In het operateske ballet wordt het landschap van de nacht bezongen en bedanst. Vol entrées en intermezzo’s wordt de nacht verdeeld in vier delen waarin boeren, bandieten, helden, hoeren, vreemdelingen, coquettes, kreupelen, goden en mythische monsters elkaar ontmoeten in een polymorf event

Het werk Ballet de la Nuit zal opnieuw worden aangegrepen in een extravagante poging om het kwaad te bestrijden. Met behulp van scenografie, opera, tekst en dans, een mengeling van ernst en luim, lof en satire, mythologie en hedendaagse politiek laat deze voorstelling de koning veranderen in een nar.

Concept | regie Benjamin Abel Meirhaeghe
Performance Arne Luiting
Teksten Louise van den Eede
Muziek Laurens Marien
Zang Alexandra Oppo
Vormgeving Sietske van Aerde

Productie d e t h e a t e r m a k e r
Coproductie Muziektheater Transparant & Koninklijk Conservatorium Antwerpen
In samenwerking met Toneelhuis

Met dank aan Bart van Merode, Peter Missotten, Gouvernement, Erwin Jans, Lukas Smolders..

Inhoud

De nacht is een symbolische plek voor het dubbelleven dat stilte voert. Geluid, beweging, goed en kwaad worden in ‘NACHTEN/ Ballet de la Nuit’ gebruikt om ‘de maatschappij het toneel op te dragen’. In de oorspronkelijke versie van het werk uit 1653 was het doel van Ballet de la Nuit om de soeverein te vieren, net zoals de koning zou de opkomende zon de nacht laten vervagen en daarmee ook al het leed verjagen.

In het ballet van de zeventiende eeuw kwam alles samen: poëzie, beeldende kunst, muziek en dans. Iedereen die ertoe deed, ging er naartoe. Wie een duidelijke boodschap wilde versturen aan de wereld nodigde adel, burgerij en buitenlandse diplomaten uit voor een balletvoorstelling. De franse kardinaal Mazarin, die de balletten leidde aan het franse hof, maakte er een traditie van om op het danstoneel de macht en mythen van de monarchie te installeren. Op 23 februari 1653 werd de jongeling Louis XIV op een plateau naar boven gehesen in gouden met edelstenen behangen kleren: de opgaande zon moest een verblindende indruk maken. Hier danste geen puber maar een koning van zestien.

Ballet de la Nuit was een spektakelstuk in vier bedrijven, om preciezer te zijn vier nachtwakes waarin mythologische figuren maar ook ordinaire Parijse straat boeven figureerden. Er waren niet minder dan drieenveertig verschillende entrées, optredens van verschillende groepen die deel uitmaakten van allerlei episodes, die waren ondergebracht in de drie grote bedrijven met elk hun thematiek. Dit alles werkte toe naar dat ene moment waar iedereen op wachtte: het opkomen van de zon, de koning onder de sterren.

https://www.toneelhuis.be/nl/programma

Première voorzien 24 mei Klepper, Antwerpen.

Sietske werkt in 2019 binnen d e t h e a t e r m a k e r in eerste instantie mee aan NACHTEN (Ballet de la Nuit) onder regie van Benjamin Abel Meirhaeghe.

(Pagina onder constructie)

Onder constructie.

(Maart 2019)

Gökhan Girginol neemt regie van Master spel Rits voor zijn rekening. Vorige jaren lag deze regie in handen van Stef Lernous.  Het project wordt ondersteund door RITCS, Theater Antigone, d e t h e a t e r m a k e r e.a. De resultaten van de spelopdracht worden o.a. getoond binnen LafS in september 2019.

• Spel: Leonie Buysse, Gilles Van Hecke, Emma Poot, Hussein Mahdi al-Khalidi

Première 13 juni & 14 juni Theater Antigone.

Een stuk over de leefwereld van jongeren. Waarop hopen ze? Wat speelt er in hun hoofden?

Girginol gaf workshops in scholen in Genk en de regio daarrond. Hij is gefascineerd door de leefwereld van jongere. Wat bezielt hen? Wat speelt er in hun hoofden? Waarop hopen zij? Wat zijn hun teleurstellingen? Waarom loopt het soms fout? En is dat dan onomkeerbaar?

Hussein zal dit jaar gesteund door d e t h e a t e r m a k e r als speler meewerken aan de creatie en uitvoering van het project “RITS on tour” (Werktitel). Regie Gökhan Girgignol, spel master RITS + Hussein Mahdi al – Khalidi. Productie Theater Antigone, coproductie d e t h e a t e r m a k e r. Speelbeurt Antwerpen tijdens LafS festival 2019 in Antwerpen e.a.

Save the date! Spread the love!
Love at first Sight #4: 19 t/m 29 september 2019

Ferre Marnef en Louis Janssens (Desnor), Timo Sterckx & Anna Franziska Jäger

Met De Toverberg schreef Thomas Mann één van de grootste werken van zijn tijd, op een scharniermoment tussen een oude en nieuwe wereld.  Het verhaal is een haarscherpe analyse van de ideologische tegenstellingen van die tijd, van de impasse van de burgerij op de berg en het leven ‘daar beneden’. Ver verwijderd van het normale leven verzwelgt deze burgerlijke klasse in het leven daarboven, in een genezingsproces waar echter geen einde aan lijkt te komen. Bijna honderd jaar later zijn we opnieuw in een impasse aanbeland: nog nooit was de kloof tussen arm en rijk zo groot als nu, nog nooit hadden ‘zij die boven wonen’ zoveel meer dan ‘zij beneden’.

Toverberg wordt geen boekbewerking of afrekening met Thomas Mann: het schrijft verder waar Mann geëindigd is. Met gevoel voor monumentaliteit wil Desnor een nieuwe berg naast De Toverberg van Mann zetten. Via deconstructie van het geschreven materiaal bouwen Louis Janssens & Ferre Marnef een nieuwe, eigentijdse ‘Toverberg’ als reactie op de tegenstellingen, vragen en problemen die deze tijd tekenen.

Het werkproces rond Toverberg maakt deel uit van Desnors volwassenwording, een zoeken naar het nemen van verantwoordelijkheid binnen theater: de zin voor burgerschap tonen op een meerstemmige en pluralistische manier. Het wordt een voorstelling als een Bildungsroman, niet geschreven vanuit een individueel, maar een gemeenschappelijk verhaal.

Louis en Ferre werken sinds 2012 samen als Desnor. Naast de voorstellingen die de KASK-alumni samen creërden (oa. #BOS en Galileo), zijn ze geen onbekenden in hun solistisch parcours of als speler bij anderen. Net als in hun andere werken zal het bouwen, afbouwen, verplaatsen en verbeelden opnieuw een belangrijk onderdeel van de voorstelling vormen. In Toverberg doen ze dat samen met Timo Sterckex (ook te zien in #BOS), Anna Franziska Jäger, Elke Huybrechts en Eva Dermul. Samen zoomen ze uit om de berg in haar geheel te kunnen bekijken, wetende dat een berg enkel bestaat bij gratie van het dal.

CREDITS
van/met: Ferre Marnef, Louis Janssens, Anna Franziska Jäger en Timo Sterckx
techniek: Eva Dermul
dramaturgie: Elke Huybrechts
coproductie: d e t h e a t e r m a k e r& deSingel, De Brakke Grond & Tweetakt Festival
in samenwerking met: CAMPO
met steun van: de Vlaamse Overheid
met dank aan: Willem de Wolf, Arne De Winde, Bart Philipsen, Simon Baetens & Helen van de Vloet                                                                     beeld: Sigurdur Gudmundsson – Rendez-vous (1976), Courtesy of the artist and i8 Gallery 

(Pagina onder constructie.)

Regie Lola Bogaert

(Pagina onder constructie.)

28, 29, 30 maart 20u Ontmoetingsruimte Het Thonetje Linkeroever Antwerpen

5 euro inkom

Julien Neirynck en Maya Mertens

d e t h e a t e r m a k e r

info : +32 471 544 506

AVERAGE TEMPERATURE LINKEROEVER: 19°

Thonetlaan 169, 2050 Antwerpen

(Met de fiets10 min van Antwerpen centrum)

Onder constructie.

Een boek met tekst en plaatjes over 5 jaar BOG.
geschreven en verzameld door dramaturge Roos Euwe
met Gerard Leysen (vormgeving) en Sébastien Hendrickx (feedback).
Te koop voor 10 euro na afloop van een voorstelling van BOG.,
per post en bij avondboekhandel Sternheim in Amsterdam.

De makers Simon en Micha leerde elkaar in 2018 beter en beter kennen tijdens sporadische los vaste samenwerkingen in het Brusselse waar zij beide wonen en werken. Flarden van hun gezamenlijk onderzoek waren in okt. 2018 te zien op het dak van deSingel tijdens Momentum#3. (Binnen de finale van deze ‘dak manifestatie’ presenteerde Micha Goldberg ook een vrij legendarische ‘act met voetballen’)

Einde 2018 sloten Micha en Simon zich op in het Laboratorium van Festival Cement. d e t h e a t e r m a k e r kon hen hierbij mee ondersteunen. Aansluitend vertrokken de twee naar Noorwegen om daar in het ‘hoge Noorden’ hun onderzoek verder te zetten. They will come back with more!

Op een dag als deze, wat later, wat eerder, ontdek je zonder verrassing dat er iets mis is, dat je, om het zonder omwegen te zeggen, niet weet hoe je moet leven, dat je dat nooit zult weten.

Een muzikale voorstelling waarin BOG. het boek Een man die slaapt uit 1967 van Georges Perec — één van hun grootste inspiratiebronnen — bewerkt om het alledaagse, het tijdloze, het eenzame en het gemeenschappelijk van het menselijk bestaan voelbaar te maken. Voor Iemand die slaapt maakt BOG. voor het eerst een voorstelling op basis van een bestaande tekst. Het boek is geschreven vanuit het perspectief van een twintiger in Parijs eind jaren ‘60. Terwijl de wereld op springen staat, neemt hij niet langer deel aan het leven dat hij verwacht wordt te leiden. Perec schreef de tekst in de je-vorm waardoor jij als publiek direct wordt aangesproken. Alsof jij je terugtrekt. Alsof jij het bent die wandelt, kijkt, registreert, niet oordeelt, poogt niet te verlangen, niets zoekt, niets vindt.an te Iemand die slaapt is een voorstelling van BOG. i.s.m.  Het Zuidelijk Toneel en detheatermaker & deSingel met steun van Fonds Podiumkunsten, Fonds 21

credits:
van en door:Judith de Joode, Benjamin Moen, Sanne Vanderbruggen, Lisa Verbelen
slagwerk:Nina de Jong
originele tekst:Georges Perec
vertaling:Rokus Hofstede
tekstbewerking:BOG.
eindregie:Erik Whien
kostuums:Johanna Trudzinski
dramaturgie:Roos Euwe, Sanne van Aalderen (stage)
zakelijk leiding:Anne Baltus
technische productie en lichtontwerp:David de Joode
artistiek advies:Jens Bouttery,Piet Menu
publiciteit:BOG. (Frédérique Donker) & Het Zuidelijk Toneel
productie: BOG., Het Zuidelijk Toneel, detheatermaker & deSingel
foto’s: Jan Rymenants

speelt van 6 december 2018 t/m 26 februari 2019

Wannes Cré is een van de oprichters van de Scheld Apen alsook momenteel nog altijd actief als een van de artistieke verantwoordelijke binnen Het Bos (Antwerpen). Het Bos is een van de vaste partners van d e t h e a t e r m a k e r. Sinds een aantal jaren maakt Wannes Cré de foto’s van projecten binnen de werkplaats en sinds 2018 maakt hij in opdracht van d e t h e a t e r m a k e r foto reportages van een aantal ateliers waarbinnen de makers zelf wonen en werken.

Het bestaan van deze ‘theater ateliers’ is binnen het kunstenveld lijkt een nieuw soort fenomeen. Binnen deze vaak woon en werk locaties leven, creëren en tonen de makers eigen alsook werk van anderen. De getoonde reeks op deze, de vorige en volgende pagina zijn van ‘Le Chateau’. Een kunstenaars plek van o.a. Rosie Sommers een ex K.A.K. studente die haar eigen weg aan het zoeken is in Brussel.  Het atelier van ‘Le Chateau’ als ook de fotoreeks was in zijn geheel reeds voor de eerste maal te zien tijdens Momentum#3 op het dak van deSingel (2018). Het onderzoek van Wannes Cré zal op verzoek van d e t h e a t e r m a k e r in 2019 voortgezet worden.

Onder de noemer ‘Momentum #3’ bezet de werkplaats voor nieuw theatertalent d e t h e a t e r m a k e r in 2018 voor een derde maal een deel van deSingel. Ze zijn wederom met velen en zullen neerstrijken op het dak van deSingel. Ze bouwen er een off space, een tijdelijke ruimte, of noem het gerust ‘een theater’. Ze laten zich daarbij inspireren door een samenleving in transitie en de polemiek rond hervormingen binnen kunstinstituten die vandaag actueel is. Waar staat het theater vandaag, wat vertegenwoordigt het en hoe zou het eruit kunnen zien mochten we het vandaag opnieuw samen uitdenken en vormgeven? Dit zijn de vragen die deze makers zich stellen. Zeker is: hier staat een nieuwe generatie maatschappelijk bewuste en kritische theatermakers, creatief, koppig en met zin voor verandering. d e t h e a t e r m a k e r viert dit jaar de tiende verjaardag, dus u kan zich naast theater en debat met zekerheid ook aan een feest verwachten. (© deSingel)

VAN EN MET

Benjamin Abel Meirhaeghe

Leontien Allemeersch

Lester Arias Viscuña

Siska Baeck (o.v.)

Karina Beumer & Peter Lemmens

Btissam Bourrich

Daan Couzijn

Wannes Cré

Simon De Winne

Roos Euwe

Gökhan Girgignol & muzikanten (o.v.)

Joeri Happel

Wouter Hillaert

Louis Janssens

Stefan Jakiela

Katinka de Jonge

Kim Karssen (o.v)

Roel Kerkhofs & studenten Luca school of Arts

K.A.K. (Koekelbergse Alliantie Knutselaars): Aurelie di Marino, Benjamin Opdebeeck, Annelore Crollet, Nicolas Delalieux, Nona Buhrs, Frederika Del Nero, Lotte Diependaele, Femke Stallaert, Nathalie Goossens,  Kalien Torfs, Dries Gijsels, Esther Gouarné, Renee Goethijn, Yuni Mahieu, Nikolas Lestaeghe, Pieter Jan Volkaert

Julie Kurris & spelers, muzikanten

Gerard Leysen

Emma Lesuis (o.v)

Ferre Marnef

Laurens Mariën

Marie Mignolet

Florian Myjer

Julien Neirynck & dj’s

Bewoners Vanbreestraat

Nouha Rannoun

Stine Sampers & performers

Michiel Soete

Timo Sterckx

Sietske Van Aerde & modellen

Pieter Vandenbosch

Menno Vandevelde

Helen Van de Vloet

Orlando Verde

Jozef Wouters

Benjamin Abel Meirhaeghe (1995), een zelfverklaarde narcist en wannabe contratenor, studeerde af aan de Toneelacademie Maastricht. Zijn puberaal vermogen om alles te relativeren en bekritiseren levert hem een zelfbewuste persona op, die zijn eigen duivels en die van andere in de ogen kijkt. Zoals een middeleeuwse nar zich waagt in het spanningsveld tussen entertainen en kritiek uiten, zo smelt dit enfant terrible in de samenwerkingen die hij aangaat. Naast zijn solo zangperformances zoals My Inner Songs, My Mea Big Culpa en My protest waagt hij zich in het veld als regisseur. Zijn meest recente voorstelling is The Ballet, waarin hij met zijn grote liefde en balletdanser Emiel Vandenberghe een grotesk ballet maakt in de schouwburg van Vooruit Gent.

Kim Karssen (1996) werkt vooral met haar eigen teksten die grootse thema’s behandelen. Haar brede spectrum van typetjes en mimieken en haar voeling met het cabaret laten toe dat ze spelenderwijs zoekt naar een balans tussen grap en traan. Haar groteske, fantasievolle spel leidde tot haar solovoorstelling De Sluipwesp, waarin ze een situatie tussen verschillende personages vormgeeft met enkel een trui en zichzelf. In 2016 liep ze stage bij de Warme winkel in de voorstelling De Warme Winkel speelt De Warme Winkel, in datzelfde jaar werkten Benjamin Abel Meirhaeghe en Kim Karssen aan hun eerste voorstelling, A Love Story, waar Karssen de rol van getormenteerde zwemster op zich neemt om het over de liefde te hebben. In 2017 maakte ze met Florian Myjer de voorstelling Bloomsbury. Haar werk typeert zich door de samenwerkingen die ze aangaat met performers die dezelfde universele verhalen op een groteske manier vormgeven met haar krachtige, energieke spel.

The Greatest Show on Earth is een schouwburg voor de kleine zaal. Het gaat over wie er spreekt. En wie niet. Wie staat er in het licht, wie in de coulissen. Want geschiedenis staat niet vast, het gaat steeds over wie het samenstelt, ontwerpt en opricht. En vooral over wie er deel van uitmaakt. En wie niet. Het is een spel van opkomen en afgaan. Van mensen die dingen proberen, uitvinden, hopen, bedenken, uitspreken en vergeten.

Louis Janssens en Timo Sterckx . Beiden waren al in het jong werk te zien, met Ideale Plaats, #BOS en FAUST, een mechanische komedie. In hun afstudeervoorstelling duiken ze in Patrik Ouredniks Europeana. Een zeer korte geschiedenis van de 20ste eeuw en wat er vergeten wordt: ‘Als er nog geschiedenis te maken valt, kunnen we geloven dat het nog goed kan komen.’

Tijdens de voorstelling kan je indien nodig de zaal verlaten en terug binnenkomen.

VAN/MET: Timo Sterckx, Louis Janssens. SPELERS: Lisah Adeaga, Renée Leerman, Daniël Djissenou. TECHNIEK/LICHTONTWERP: Eva Dermul. MENTOREN: Willem de Wolf, Bauke Lievens.
PRODUCTIE: Zuidpool & KASK Drama. MET STEUN VAN: d e t h e a t e r m a k e r.
MET DANK AAN: CAMPO, Vooruit, De KOE, Frederik Le Roy, Fabrice Delecluse, Gregory Abels, Elsemieke Scholte, Ferre Marnef, Elke Huybrechts, Laura Van Lokven, Simon Baetens.
TEKST: Europeana, een zeer korte geschiedenis van de twintigste eeuw, Patrik Ourednik.
VERTALING: Edgar de Bruin.

Onder constructie

Video bewerking van ATV beeldmateriaal geschoten tijdens De Parade van mannen, vrouwen en diegene die vanuit de verte op vliegen lijken (mei 2017). De video presentatie vond plaats in kader van Antwerpen Barok en zal in 2019 te zien zijn in deSingel.

Productie: d e t h e a t e r m a k e r

Presentatie van dit project door d e t h e a t e r m a k e r binnen Love at first Sight.

Presentatie van de voorstelling tijdens het Love at first Sight Festival

Presentatie van de voorstelling tijdens het Love at first Sight festival.

Presentatie van de voorstelling samen door d e t h e a t e r m a k e r samen met Toneelhuis binnen Love at first Sight festival. 

Voorstelling van Roland Gunst gepresenteerd door d e t h e a t e r m a k e r binnen Love at First Sight.

Presentatie van een voorstelling van RITCS masterstudenten Hanne Timmermans, Felix Meyer, Jeff Aendenboom, Thijs Lambert in regie van Stef Lernous binnen Love at First Sight festival.

De zomer van 2018 is het zover. Het project KAKTV wordt gemaakt door K.A.K. in Brussel.
Klik voor meer K.A.K.

Onder constructie.

Onderzoek binnen residentie De Grote Post.

Onderzoek naar inclusie & danstheater.

(Inspirerend, vermoeiend en een game changer.)

een voorstelling van Suze Milius

Talk show is een zoektocht naar de ultieme uiting van het televisie tijdperk, een duik in wat mij uren aan een stuk, wanneer het maar even kon, naar tv heeft doen kijken. Het is een onderzoek naar communicatie en vermaak, charisma en ego, show en talk en ook een afscheid van een verlopen medium dat, hoewel het nog altijd door velen gebruikt wordt, niet langer de toekomst heeft.

Talk show is voorzien in 2018 en is een productie van House Crying Yellow Tears in co-productie met DeSingel, d e t h e a t e r m a k e r, Het Zuidelijk Toneel en Via Zuid.

een creatie van danser/speler/choreograaf Ehsan Hemat samen met Mohammed Abbasi.

I put a spell on you een dansvoorstelling over de notie van privacy in relatie tot autoriteit, en is ontstaan uit een onderzoek met twintig performers dat plaatsvond in Teheran en Brussel.

Een toonmoment van het werk in-progress vindt plaats op 23 maart in nona (Mechelen) in het kader van nowruz, een festival voor werk van Iraanse choreografen, dansers, kunstenaars.

choreografie & dramaturgie: Ehsan Hemat en Mohammed Abbasi

gedanst door: Gilles Polet, Yumi Osanai, Mitra Ziaee Kia en Mostafa Shabkhan
foto: Victoriano Moreno

I put a spell on you wordt ondersteund door nona, workspace brussels, detheatermaker en kunstenpunt.

Hoe goed zijn wij in liegen en bedriegen? Hoeveel kunnen we onszelf wijsmaken?
Is jouw vertrouwen in iemand onvoorwaardelijk?
Waarom geloven we die knipoog wel, maar die andere niet?

Met Loophole gaan Charlotte Goesaert, Joost Maaskant en Evangelos Biskas op zoek naar de trucjes, maniertjes en techniekjes in ons gedrag waardoor we onze misleidingen kunnen verbergen. In zeven loops pogen twee entertainers pogen het vertrouwen van het publiek in hun show te winnen. Deze loops worden onderbroken door een harde kritiek, een moment van inkeer, een absurd telefoongesprek, onzeker gestotter, een ‘onopzettelijke’ struikel, een onschuldige oogopslag…

In 2017 wordt er aan Loophole gewerkt, de première is voorzien in 2018
met steun van De NWE Vorst, De Brakke Grond, Productiehuis Rotterdam
en d e t h e a t e r m a k e r

Een elektro-opera waarin Boris Van Severen en Jonas Vermeulen vanuit twee dj booths live muziek én (neon-)quotes tegen elkaar op samplen.

In The only way is UP komen vier hoofdpersonages aan het woord op verschillende sleutelmomenten in hun leven: als kind, puber, jongvolwassene, dertiger, veertiger en vijftiger. Hoezeer verandert je houding tegenover bepaalde thema’s naarmate je ouder wordt? In hoeverre is de manier waarop je in het leven staat al van jongs af aan bepaald? Is er een manier om ouder worden niet langer als een eliminatie van mogelijkheden te beschouwen maar als iets om naar uit te kijken? Boris en Jonas zoeken het uit in een voorstelling over alledaagse dingen, in een surreëel universum dat alles wegheeft van een langgerekte lsd-trip.

The only way is UP is een voorstelling van Boris en Jonas en wordt gemaakt bij CAMPO.

Onderzoek ‘Shiraz’ het solo werk van Farbod Fathinejadfard werd uitgevoerd binnen Transfocollect. Resultaten van het onderzoek werden o.a. getoond binnen het Love at first Sight festival. (d e t h e a t e r m a k e r steunt TransfoCollect bij de opbouw en verdere uitbreiding van hun werking.)

Simon Van Schuylenbergh, Siska Baeck en Dennis Tiecken
werken aan if you please & other gestures

Ik moet
er
zijn
om te
kunnen
luisteren
naar wat
de dingen
me
te zeggen
hebben
hebben ze
iets te
zeggen
of
hebben ze
enkel
mij
iets
te zeggen
ik wil zeggen
dat het
waarschijnlijk
misschien
alleen
maar
door mijn
aanwezigheid
komt
dat materie
lijkt
te spreken

Decoratelier is een langdurig project van Jozef Wouters dat vertrekt vanuit een ruimte, het Decoratelier, waar plaats is voor zowel decorbouwers als publiek, discipline overschrijdende samenwerkingen en sociaal experiment. Vanuit een oud fabriekspand bouwt Jozef verder op de voorstelling INFINI 1 – 15 (Kunstenfestival 2016) waarvoor een groep uiteenlopende kunstenaars en opdrachtgevers niet alleen elkaar ontmoetten maar ook de ambachtsmannen, technici, de studenten, stagiairs en de lokale arbeidskrachten die samen hun decors maakten. Door mensen een ruimte te laten delen wordt Decoratelier een niet-tijdelijke werkplaats voor het bouwend zoeken naar de steeds veranderende ruimtes waarin kunst-, denk- en handwerklieden elkaar ontmoeten. Een midden tussen persoonlijk atelier, functionele fabriek, onafhankelijk kunstwerk en verbeeldde ruimte.

Decoratelier is gevestigd in de Liverpoolstraat 24, Molenbeek.

Met TOTALLY proberen Dries Gijsels en Renée Goethijn een voorstelling te maken waarin niets kan misgaan. Met alles houden ze rekening: de mogelijkheid van een lege zaal, een vergeten lap tekst die de hele betekenis verandert, brand, een overstroming, het overlijden van een acteur op scène. Hoezeer zijn we doordrongen geraakt van het geloof dat de werkelijkheid volledig controleerbaar is Kunnen we nog om met het onverwachte? En als er niets mag misgaan, kan er dan nog iets wezenlijks gebeuren?

concept en regie: Renée Goethijn, Dries Gijsels. spel: David Chazam, Lotte Diependaele, Micha Goldberg, Femke Stallaert. dramaturgisch advies: Sébastien Hendrickx
productie: Kunstenwerkplaats Pianofabriek, Kultuurfaktorij Monty
coproductie: C-mine cultuurcentrum / werkplaats, d e t h e a t e r m a k e r
met de steun van: de Vlaamse Overheid en de Vlaamse Gemeenschapscommissie Brussel

een festival met werk van (nieuwe) artiesten
op diverse plekken in hartje Antwerpen
samengesteld door een tijdelijke alliantie van
Arenberg, De Studio, d e t h e a t e r m a k e r,
Monty, Toneelhuis, Troubleyn / Jan Fabre en Zuidpool.
zie ook de Love website

Vanuit d e t h e a t e r m a k e r doen mee:
Louis Janssens & Ferre Marnef met Galileo
Talitha De Decker met Tinkling I
Wild Vlees met An incomplete life http://www.wildvlees.com/
TRANSFO COLLECT met TERRA FORM*2.0

Roos Euwe schrijft vanuit haar positie als vaste dramaturg van BOG. een reflectie rondom het werk en de werkprocessen van BOG. de afgelopen vier jaar. Ze wordt hierin bijgestaan door dramaturg Séba Hendrickx en vormgever Gerard Leysen van Afreux. Deze lente verschijnt een artikelversie in het tijdschrift Etcetera en rond dezelfde tijd de volledige publicatie.

Vijf jaar geleden begon BOG. met de poging van vier vierentwintigjarige theatermakers om in een voorstelling een geheel mensenleven opnieuw in te delen en te overzien. Het idee voor de voorstelling BOG. een poging het leven te herstructureren (2013) verbond Lisa Verbelen, Benjamin Moen, Judith de Joode en Sanne Vanderbruggen, allen geboren in 1988 en net afgestudeerd van toneelscholen in Maastricht en Amsterdam. Ze wilden proberen een gevoel van overzicht te creëren, iets dat in de buurt komt van het gevoel dat je kan hebben wanneer je in een opstijgend vliegtuig zit, naar beneden kijkt en ineens de structuur van de chaotische stad ziet. Hun poging om zo objectief mogelijk te zijn en geen oordeel te vellen over het leven, leidde tot een gezamenlijk geschreven tekst van vrijwel uitsluitend werkwoorden waarin één of meer mensenlevens chronologisch en gedetailleerd worden beschreven. De vier makers speelden de voorstelling zelf, naast elkaar staand op een kleine verhoging van grijze stenen. Na die voorstelling ontstonden er nieuwe ideeën voor nieuwe voorstellingen en werd BOG. opgericht, een collectie van vier theatermakers, een zakelijk leider (Anne Baltus) en een dramaturg (ik).

Sindsdien maken we voorstellingen en ontwikkelen we een taal, een manier van denken, schrijven en verbeelden. Elke voorstelling start als onderzoek naar een onderwerp dat te groot lijkt om te bevatten, een onderwerp waarvan het we het idee hebben dat het ons als mensen bindt en/of onderscheidt. De voorstellingen reageren inhoudelijk op elkaar en vormen samen een collectie die steeds uitgebreider en gevarieerder wordt. Als reactie en aanvulling op de poging zo objectief mogelijk een leven te beschrijven, bekeken we in onze tweede voorstelling MEN. de mening herzien (2014) iets dat overduidelijk subjectief is. Hoewel het oorspronkelijk niet de bedoeling was om tekstvoorstellingen te maken heeft BOG. nu na vijf gezamenlijke voorstellingen een specifieke stijl waarin klank, ritme, woord en beeld gelijkwaardig zijn aan elkaar. Gaandeweg ontdekken we dat in een voorstelling een meerstemmig geheel willen creëren waarin verschillende perspectieven op één ding naast elkaar worden gelegd, uitgestald, opgesomd. Dat we voorstellingen willen maken waarin we we grote, complexe aspecten van het leven willen vatten zonder ze te versimpelen.

Net als de voorstellingen komt deze tekst voort vanuit het verlangen om uit te zoomen en iets opnieuw te bekijken, namelijk de ontwikkeling van BOG. zelf. Opgroeien is een combinatie van toevalligheden, bewuste en onbewuste keuzes, samenlopen van omstandigheden en ik leg er hier enkele naast elkaar. Deze tekst is een reflectie vanuit mijn perspectief als dramaturg, sinds het begin deel van de groep en de creatieprocessen. Daarnaast ben ik ook een beschouwer die kijkt naar wat BOG. maakt en waarom, hoe we een weg proberen te vinden tussen ideaal en realiteit, welke verbanden dat heeft met andere theatermakers en de wereld waarin we opgroeien. In deze tekst staat er de ene keer ‘we’ en de andere keer ‘ze’. BOG. is een collectie van zes mensen maar ook van vier makers plus twee ondersteuners, waarvan één de ‘ik’ uit deze tekst.

Vijf jaar nadat we begonnen met een geheel mensenleven te herstructureren, maken we nu met KID. een voorstelling over volwassenen en kinderen, voor kinderen en volwassenen. We maken twee voorstellingen tegelijkertijd in dezelfde ruimte, gescheiden door een wand. Het is auditief één voorstelling die van twee kanten te bekijken is. De kinderen zitten aan de voorkant en zien een voorstelling waarin spelers verkleed in dierenpakken vertellen hoe de volwassene ruikt en eruit ziet, wat -ie doet en denkt. Aan de achterkant horen de volwassenen wat de spelers zeggen, hoe de kinderen reageren en worden ze geacht mee te helpen de voorstelling gaande te houden door bijvoorbeeld rekwisieten aan te geven en de pauzeliedjes te zingen.

Voor KID. lezen we een boek van de Amerikaanse filosofe Susan Neiman over opgroeien en volwassenheid. Ze beschrijft hoe kinderen geneigd zijn om dat wat hen wordt aangereikt voor waar aan te nemen. Kinderen zijn filosofische optimisten: de wereld wordt steeds begrijpelijker en als we het eeuwige leven hadden zouden we ooit alles kunnen weten. Daarna komt de scepsis, dat ‘typische mengsel van teleurstelling en uitbundigheid’ van de tiener die ontdekt dat de wereld anders is dan ouders en docenten ons hebben aangeleerd (zij weten het net zo min) of dan ze idealiter zouden willen (niet iedereen is eerlijk en rechtvaardig). Na het oneindige vertrouwen van het kind en het permanente wantrouwen van de puber komt het er voor de volwassene op aan om bewust te balanceren tussen die twee. Volwassenheid betekent niet dogmatisch vasthouden aan je idealen en de werkelijkheid ontkennen maar ook niet je idealen opgeven en je neerleggen bij hoe het nu eenmaal gaat.
Hoewel beiden heel verleidelijk zijn en veel voorkomen onder volwassenen getuigen ze wat Neiman betreft niet van volwassenheid. Opgroeien betekent de kloof onder ogen zien tussen hoe je de wereld ervaart enerzijds en hoe je de wereld zou willen zonder de hoop voor je idealen of de realiteit op te geven.

Het maken van KID. werpt ook een nieuw licht op de volwassenwording van BOG. zelf. De voorstelling lijkt een fase te markeren in de ontwikkeling van beginnend naar een gevestigd gezelschap. KID. doet denken aan onze eerste voorstelling omdat het ook gaat over menselijke levensfases, met het grote verschil dat BOG. niet meer een groep veelbelovende nieuwe makers is, geen jonge honden. Naast een klein oeuvre van zeven voorstellingen heeft BOG. inmiddels een kantoor met printer, een plan voor de toekomst en dankzij dat plan vier jaar lang subsidie van de Nederlandse overheid. Maakt dat ons als gezelschap volwassen in de saaie zin van het woord? Hoe zorgen we dat we, ondanks dat plan, de toekomst open tegemoet treden en zelf blijven balanceren tussen idealen en realiteit?

Volwassen worden als gezelschap en mens verloopt bij BOG. anders dan gedacht en naar mijn idee wordt dat het best verwoord door hoop. Neiman is niet de enige die dat woord zo nadrukkelijk gebruikt (of valt het mij zo op?). Enkele maanden voor het maken van KID. deelde BOG. inspiratiemateriaal met elkaar. Samen lazen we een essay van Rebecca Solnit dat Benjamin had meegenomen. Solnit schrijft al geruime tijd over uiteenlopende onderwerpen waarbij hoop vaak de achterliggende drijfveer vormt. Haar essays zijn niet alleen geliefd bij BOG. maar bij vrienden, generatiegenoten en niet-generatiegenoten en Woolfs Duisternis dat bij ons op tafel lag, duikt regelmatig op sinds het vorig jaar in het Nederlands is vertaald. Het stuk, dat losjes rond werk van Virginia Woolf en Susan Sontag cirkelt, is een overtuigend pleidooi voor onzekerheid en hoop is inspirerend omdat het nieuwe mogelijkheden opent en laat zien dat er een kloof is tussen denken en doen, tussen ideaal en werkelijkheid maar dat probleem onder ogen durft te zien waardoor het bijna oplost. ‘Wanhoop is een vorm van zekerheid, de zekerheid dat de toekomst weinig zal verschillen van het heden of minder goed zal zijn; wanhoop is een overtuigd geheugen van de toekomst (…) Optimisme is net zo overtuigd van wat er zal gebeuren. Allebei zijn ze redenen om niets te ondernemen. Hoop kan het besef zijn dat we dat geheugen niet hebben en dat de werkelijkheid niet per se overeenkomt met onze plannen.’ Dat mensen het woord hoop zonder schroom gebruiken, zonder dat het zijig en vaag klinkt, stemt hoopvol.

© Jan Rymenants

In 2016 werd binnen Transfo Collect in verschillende stadia collectief gewerkt aan TERRA FORM*2.0: in een tijd waar de grond steeds vaker van onder je voeten wordt uitgetrokken gaat Transfo Collect op zoek naar wat nieuwe gemeenschappelijke grond kan inhouden. Na de collectieve voorstelling TERRA FORM* werkten verschillende leden van Transfo Collect in april 2017 aan hun eigen interpretatie van begrippen als ‘biosfeer’, ’terraformation’, ’thuis’ en ‘grond’. Aurelie di Marino was één van de begeleiders. Een deel van het materiaal ontstaan tijdens TERRA FORM* is te zien op Love at First Sight 2017 als TERRA FORM * 2.0.

is een levende sculptuur van Thomas Verstraeten. Op basis van een zelfverzonnen, maar tevens allesomvattend classificatiesysteem tracht Thomas orde aan te brengen in de chaos van de straat, de stad en bij uitbreiding de wereld.

‘Ik stel me de parade voor als een militair defilé voor de nationale feestdag. Maar in plaats van leopardtanks zijn er bussen en trams, in plaats van para’s en geniesoldaten zijn er straatmuzikanten en brandweermannen, joggers en cricketspelers, junks en hangjongeren, zakenmannen en fashionista’s. De hele stad verzamelt in één beeld, één sculptuur van mensen. In mijn parade lopen geen helden, neen, het zijn mensen zoals u en ik, geplukt van de straat, te voet en op de fiets. Er heerst een soort van ingehouden vreugde want alles en iedereen heeft een plaats. Elk onderdeel heeft een eigen compositie. Op een tribune langs het parcours beeld ik me in dat het publiek zit te kijken naar de voorbijtrekkende stad, in al zijn volheid en al zijn diversiteit. Het is als een prachtige luchtspiegeling, een breekbare utopie.’

De parade is een werk van Thomas Verstraeten met inwoners van de Stad Antwerpen,
geproduceerd door d e t h e a t e r m a k e r, DeSingel en Het Bos.

Een video-installatie van de parade, die Thomas samen met geluidskunstenaar Senjan Jansen maakte, is van 7 tot en met 23 oktober gratis te bezoeken in de Cruise Terminal aan de Ernest van Dijkkaai in Antwerpen, in het kader van het Barokjaar.

Meer info https://thomasverstraeten.com/work

At Mestizo Arts Festival 2016 Enrica Camporesi and Elena Mazzi showed the first draft of their text-based performance Performing the self – the interview.

Performing the self – the interview is an intimate dialogue about trust, credibility, mutual expectations and to show your own truth.

Welcome.
This is an open inquiry about the implicit value of credibility in the making of our decisions.

(pause)

Would you consider the following questions and reflect on how much trust would you need to let someone take care of your kid for an hour? Or to give someone a job as an office cleaner? How do you establish if someone is credible enough (and how enough is “enough”) to get the keys of your house? To drive your car? To be chosen as your psychologist? Is a credible person a woman who lies about her age? A teenager who hides the fact of being adopted? A man who pays a fortune to a forger for a fake new passport?

Every day we calibrate our trust, we weigh it carefully or rather instinctively to get to the conclusion. A conclusion. This instinctive process is an ancestral remnant which is fundamental to our survival. Why should we doubt it?

(pause)

But can we always trust in trust? How can someone try to take a distance from such a rooted and essential mechanism of judgment? Why should we struggle to achieve neutrality in the evaluation of another human being?

SCENE 1

(Shutter opens in retro-projection. Acid yellowish light. On proscenium, long and high curtain from wall to wall hides what happens on stage. The audience sees only sharp shadows on the screen. On stage a woman – P.O. – is sitting at a table, waiting for someone. Somewhere behind, a man – A.S. – quotes a poem)

لكنّ للذكرى يدان خفيفتان

تهيّجان الأرض بالحمّى

و للذكرى

روائح زهرةٍ ليليّةٍ

تبكي

و توقظ في دم المنفيّ حاجته إلى الإنشاد

كوني مرتقى شجني أجد زمني

Paola Madrid en Citlatti Avalos, twee danseressen uit Mexico, opgeleid op dezelfde dansschool, ontmoeten elkaar in een gestructureerde improvisatie. Vanuit hun eigen ervaringen, dromen, verwachtingen en benadering, zoeken ze naar een gezamenlijke taal.

Hun onderzoek As long as I am… I’m not werd getoond om Mestizo Arts Festival 2016 en wordt in 2017 voorgezet met steun van de Pianofabriek, MAF en d e t h e a t e r m a k e r met toonmomenten tijdens BOSDANS. Op Mestizo Arts Festival 2017 presenteren Paola en Citlatti allebei een solo: Citlatti presenteert haar werk tijdens een work-in-progress op 17 oktober en Paola op 22 oktober.

“Door het zien van deze video raakte ik gefascineerd door tinikling, een traditionele Filipijnse dans ontstaan is tijdens de Spaanse kolonisatie (1530-1821). De naam tinikling verwijst naar ‘tikling-like’. Een tikling is een lokale Filipijnse vogel waarvan de elegantie in combinatie met de pijlsnelle voetbewegingen nagebootst wordt in de dans. Het speelse karakter en de snelle scherpte leunen heel dicht aan bij mijn werk. De spanning in eenvoudige regels onderzoek ik al een tijd en vind ik terug in deze traditionele dans.”

Tinkling I is een voorstelling van Talitha De Decker gedanst door Evelyne Rossie en Mohamed Boujarra met muziek van Benjamien Lycke.

De première is voorzien in september 2017 tijdens Love at First Sight.
Tinkling I wordt gerepeteerd bij Les Ballets C de la B, KAAP en Troubleyn/Jan Fabre
en gemaakt met steun van de t h e a t e r m a k e r en De Brakke Grond. .

Het heelal heeft ooit van de ene op de andere dag zijn middelpunt verloren.
‘s Avonds had het er nog één, ’s ochtends ontelbaar veel.
Ferre & Louis onderzoeken in Galileo een man die dacht dat het anders kon.
Alom verheerlijkte waarheden worden op de schouder getikt. Waar nooit aan getwijfeld werd, daar wordt nu aan getwijfeld. Oef. Ferre & Louis geloven in het doen. Zij geloven in het begin. In het doen ligt het begin.

van & met Ferre Marnef & Louis Janssens (Desnor)
coaching Peter Seynaeve
productie CAMPO & d e t h e a t e r m a k e r ism KASK DRAMA
met dank aan Bauke Lievens, Mieja Hollevoet, Tom Engels, Elsemieke Scholte, Pol Heyvaert, Helen & Simon, Zuidpool, KAAP, Les ballets C de la B & Troubleyn/Laboratorium

Zie ook hun eigen website

BOUGE B bundelde de krachten met d e t h e a t e r m a k e r, werkplaats voor jong theatertalent, om u te trakteren op een eigenzinnige nacht vol dans, performance, theater, muziek, meditatie, ritueel en feest.  Het belooft een lange nacht te worden die ons collectief wil verleiden op zoek te gaan naar een nieuw begin en dit samen te vieren.  Want hier gaat het om tijdens Momentum: nieuwe verbeelding, ongekende magie, een andere ervaring van samen-zijn.
Van ’s avonds zeven tot middernacht wandel je door het gebouw. De wandeling leidt naar alle mogelijke plekken en hoeken in deSingel, naar boven, beneden en naar buiten. En brengt je van intiem naar speels, van licht naar donker, van rauw naar kwetsbaar, van lokaal naar wereldwijd. Als bezoeker volg je de artiesten in de gangen, ga je zélf op zoek of loop je toevallig een performer tegen het lijf.
In de Artiestenfoyer, waar iedereen uiteindelijk rond middernacht bijeen komt, is er tot in de vroege uren feest, met een optreden van de Syrische muzikant en cultheld Omar Souleyman, een DJ set van de Estse choreografe Krõõt Juurak én special acts op de dansvloer.  Deze lange nacht werd mede-gecureerd door Amanda Piña, Mexicaans-Chileense choreografe en mede-vormgegeven door K.A.S.K. Drama Studente Rosie Sommers.

19 >  24 uur
Rosie Sommers, Emile Lagarde, Ezra Fieremans, Marieke de Zwaan en friends begeleiden u doorheen de nacht. Rosie Sommers is één van de creatieve breinen achter deze nacht.
Tuur Marinus, choreograaf opgeleid aan P.A.R.T.S., brengt de foto­boeken van Eadweard Muybridge tot leven met studenten dans van het Conservatorium. Iconische fotoreeksen als ‘De springende kat’ of ‘De vliegende duif’ worden fysiek vertaald. Beweging en verstilling ontmoeten elkaar.
Veza Vernandez & Christina Maria Lederhaas, performance­kunstenaars uit Oostenrijk, creëren én slopen zichtbare en onzichtbare muren als een daad van verzet en bevrijding. Belgische première
Michiel Vandevelde, choreograaf en danser opgeleid aan P.A.R.T.S., kannibaliseert in ‘21st Century’ reclamefilmpjes, videoclips en het No-Manifesto van Yvonne Rainer, samen met studenten drama van het Conservatorium.
Simon Van Schuylenbergh, K.A.S.K. Drama Student, brengt solo samen met vijf zebra’s. De performance is het resultaat van een onderzoek naar ruimte enerzijds, en de relatie mens-dier anderzijds.
Amanda Piña en Linda Samaraweerová dansen tussen dier en mens, vriend en vijand, het vreemde en het bekende.  Deze performance is een fragment uit een nieuwe creatie die volgend seizoen in deSingel in première gaat. Met live muziek van Christian Müller.
Talitha De Decker en jongeren in een levende installatie achter glas. Talitha De Decker kan u kennen van de dansvoorstelling SNAP op Theater Aan Zee. In 2010 richtte Talitha De Dansschool Movimento op die intussen meer dan 250 leerlingen telt.
Magda Tothova &  Paul Philipp Heinze, Slovaaks beeldend kunstenares en Duitse installatie- en geluidsartiest, met zelfgemaakte dia’s en geïmpro­viseerde sound­scapes. Hier wacht u de schoon­heid van planten, mineralen en abstracte vormen. Zittend of liggend kijken en luisteren. Belgische première
Kinga Jaczewska, choreografe opgeleid aan P.A.R.T.S. interesseert zich voor de manier waarop we tijd, beweging en stilte ervaren. Onder de titel ‘Grey’ toont ze nu de resultaten van haar onderzoek naar continue beweging. Samen met de dansers Meri Pujanpaa, Emmi Vaisanen en Jonas Vandekerckhove.
Veza Maria Fernandez Ramos & Christina Maria Lederhaas, Oostenrijks choreografe, brengt een intiem ritueel: Veza or Patience will bring you roses.  Geïnspireerd door het oeuvre van de schrijfster Veza Canetti. Belgische première
Benjamin OpdeBeeck & Elena Doratiotto, acteurs bij Theater Antigone, spelen Kafka’s Aap. Benjamin Opdebeeck maakt ook deel uit van het spelerscollectief K.A.K.. In ‘verslag voor een academie’ komt een gewezen aap ons vertellen hoe hij mens is geworden.
Veronika Zott & Gloria Damijan, choreografe en muzikante uit Oostenrijk, brengen een performance in de tuin waarin de hoofdrol is weggelegd voor planten. Belgische première
Orphan Fairytale & grafisch vormgever Gerard Leysen met een concert in een hand­-ge­maakte scenografie. Orphan Fairytale is een solo-muziekproject van Eva Van Deuren, Gerard Leysen is mede-oprichter en vormgever binnen beeldfabriek Afreux.
K.A.K., het spelerscollectief De Koekelbergse Alliantie Knutselaars, neemt u mee op Safari. Het collectief, bestaande uit zestien theatermakers, werkt geregeld aan theaterprojecten op locatie in Molenbeek/Brussel.
Simon Van Schuylenbergh & Siska Baeck dansen een duet op de oprijlaan met orgel. Simon Van Schuylenbergh is master student K.A.S.K. drama, en Siska Baeck, master student filosofie.

24 uur >  3.30 uur
Omar Souleyman, Syrisch muzikant en cultheld met een concert in de tuin van deSingel. Traditionele muziek uit het Midden-Oosten ontmoet acid house ontmoet hedendaagse performance ontmoet ritueel.
Krõõt Juurak, Estse choreografe, draait plaatjes. Ze bracht een solo op de eerste editie van BOUGE B en transformeert voor de gelegenheid in dé DJ.
Gilles Polet, verandert in een fabeldier, de Simurgh.  Gilles Polet kent u misschien als danser bij Jan Fabre, oa ook in Mount Olympus.
Yusimi Moya Rodriguez uit Cuba danst een wilde Oyá op de dansvloer.

Op de dag van de Dans werd er gedanst in Het Bos. Vanuit d e t h e a t e r m a k e r deden mee: Paola Madrid & Citlalli Avalos met ‘As long as I am … I’m not’ klik hier
Simon Van Schuylenbergh & Siska Baeck met ‘if you please and other gestures’ klik hier

Van 18 mei tot 15 juni 2017 vindt de vierde editie van De Klepperkes plaats, het kleine coole broertje van de Antwerpse Kleppers. Alle voorstellingen spelen in de Arenbergschouwburg en kosten 8 euro, tickets en alle praktische informatie zijn hier te vinden.

Vanuit d e t h e a t e r m a k e r doen mee:
Alexia Leysen & BRUT met My life with the Tree
Louis Janssens met Ouvertures

Danseres en choreografe Nelle Hens doet dit jaar onderzoek naar ont-moeten en ontmoeten: pas wanneer we onszelf ont-moet hebben, zijn we in staat de ander te ontmoeten. Een woordspelletje waarin een fundamentele verschuiving schuilt.

Hoe kunnen we afstappen van een uiterlijke vorm en van wat zou ‘moeten’ zijn? Hoe kan je in deze ‘sfeer’ mensen ontmoeten en een ander soort van samenwerking of betrokkenheid creëren? Hoe belichaam ik die waarde en vertaal ik het in dans? De vragen vormen de leidraad voor mijn onderzoek en de mogelijke antwoorden het vertrekpunt om te experimenten met mijn eigen artistieke taal als maker.

Deel van dit onderzoek is onder meer de driedaagse meditatie workshop die Nelle geeft in het kader van Het MOMENTUM van Bouge B op 25 maart 2017. Op 22 oktober 2017 geeft Nelle een lezing performance in Het Bos als afsluiting van haar onderzoek.

Nelle kreeg artistieke begeleiding van Rasa Alksnyte,
financiële steun van de Vlaamse Overheid en d e t h e a t e r m a k e r en steun van Het Bos en C-TAKT.

In de wetenschappelijke wereld wordt het menselijk bewustzijn wel eens “the hard problem” genoemd. We weten wel dat we bewustzijn hebben maar kunnen niet exact bepalen waar het zich bevindt, hoe het tot stand komt of zelfs waarom we het nodig zouden hebben. Het onderzoek naar het bewustzijn lijkt wel het ultieme strijdtoneel tussen een materialistische en spirituele zienswijze van de werkelijkheid te worden. Het zou toch, hoewel poëtisch, vreselijk frustrerend zijn mochten we er als mensensoort achter komen dat het enige dat we niet kunnen begrijpen onze eigen geest blijkt te zijn. Misschien kan een aap wat duidelijkheid scheppen.

aap is een voorstelling van en door Benjamin Opdebeeck en Eléna Doratiotto gebaseerd op Franz Kafka’s verhaal Verslag voor een academie (1919). aap werd gemaakt in Benjamins garagetheater in Mechelen, met artistiek advies van Aurelie di Marino, in coproductie met workspacebrussels, d e t h e a t e r m a k e r en Theater Antigone en met dank aan Eline Kuppens, Tom Hendrickx, Yuni Mahieu en Jannis Arfeuille.

Voor haar nieuwe werk ALL. (2018) werkt Lisa Verbelen dit jaar o.a. een maand in Beiroet, Libanon. ALL. is na ONE. een nieuw onderzoek naar de relatie tussen de klank en vorm van muziek, dit keer rondom chaos, structuur en complexiteit. Lisa verdiept zich momenteel in de chaostheorie.

De chaostheorie blijkt verrassend goed bij mijn werk (en dat van BOG.) te passen, en leert me om nog meer in twijfel te trekken en van perspectief te wisselen en uit te zoomen. Het is inspirerend te bedenken dat uit chaos orde kan komen, dat chaos niet alleen een eindpunt is maar ook een begin.

Beiroet, een andere wereld, een andere structuur, chaos ook. Kijkend naar al deze andere regels en gewoontes en onbevattelijkheden kan ik goed denkstappen maken voor het begin van het denkproces van ALL.. Ik ver-werkte alles wat ik in de stad zag in een soort open residentieplek aan een bureautje in een oud half inzakkend Libanees huis, of op een terras met de plaatselijke kat op schoot, of ergens waar je een vergezicht hebt, voor overzicht.

Marlies Tack graaft in haar eigen familiegeschiedenis en onderzoekt het nut van het verleden.

Op 26 januari 1943 wordt Marlies’ grootvader opgeroepen als dwangarbeider om gedwongen te gaan werken in Duitsland tijdens WOII. Haar grootmoeder beslist, als jonge bruid, om mee te gaan. Beiden worden tewerkgesteld in de Junkersfabriek in Schönebeck, in de omgeving van Maagdenburg, 150 km van Berlijn.

Op 22 augustus 2016 vertrekt Marlies op reis met haar vader.

Ondertussen komt een verhaal van drie generaties naast elkaar te liggen. Elk met een andere kijk op het verleden.

31 december 1998
Ik begon met dagboek-schrijven in 1945.  Sindsdien vullen honderden bladzijden verscheidene mappen. Niet zeldzaam waren de keren dat ik me afvroeg: waarom eigenlijk?
Dikwijls heb ik gedacht ermee te stoppen, een paar uur later of s ‘anderdaags was ik weer vlijtig aan het schrijven. Ook nu heb ik weer geaarzeld en ook nu ben ik aan een nieuwe pagina begonnen…

Er staat niets in dat we niet mogen weten
Er staat niets in dat je niet verwacht
Er staat ook niets in dat choqueert
Er staat wel heel veel in dat we zelf niet meer weten
Dat we zijn vergeten.

6 maart 1945
8.00 alarm. Er komen geweldig veel vliegers over.
Overal waren ze.

12 maart 1945
8.15, vooralarm. Alles blijft stil.

17 maart 1945
11u vooralarm, 14.45 alarm.

19 maart 1945
4.30 vooralarm, 5.00 alarm.
Ze nemen weer Maagdenburg onder handen. Een kilometer van hier vallen er bommen, juist achter de springstoffabriek, op een brouwerij die bijna totaal uitbrand. Ik heb natuurlijk van dit alles weer niets gewaar geworden omdat ik meer dan 300 meter onder de grond zat. Mijn vrouwke heeft des te meer schrik doorstaan.

20 maart 1945
9.15 vooralarm, 9.50 alarm
Er zijn veel vliegers overgekomen maar toch is er niets gebeurd.

26 maart 1945
10.45 klein alarm, ja dat is een nieuwe uitdrukking voor vooralarm, die hier nu ingevoerd is. Dus hebben we nu klein alarm en groot alarm.

30 maart 1945
6.45  klein alarm, 8.00 groot alarm
Er komen geweldig veel vliegers over en den ganse tijd zat ik op den trein tussen Eckendorf en Eggerdorf waar den trein blijven stilstaan was tot het alarm sloeg. Uiteindelijk mag ik te voet gaan, want door het alarm reed de trein niet meer verder. Om twaalf uur kom ik aan in Schönebeck en is het tijd om te gaan slapen.

31 maart 1945
Deze maand hebben we zomaar 44 keer klein alarm en 46 keer groot alarm!

Ik wil daar naartoe gaan omdat ik dat moet zien.
We zullen met de trein en met de fiets gaan.
Dan kunnen we overal geraken.
We zouden op één kamer slapen
Maar ik heb duidelijk gezegd aan die madam van ’t hotel.
Twee aparte bedden!
Het is een reis met mijn vader.

In de zomer van 2017 is Judith de Joode een ruime maand in Montréal, Canada om te schrijven, wandelingen te maken en onderzoek in het gebied van ontwaken, waken, slapen, zien.

De roman Een man die slaapt van Georges Perec, waarin een jonge man probeert niets meer te voelen is één van de inspiratiebronnen. Daarnaast ligt ook De Autonauten van de Kosmosnelweg van Julio Cortazar en Carol Dunlop waarin ze hun avonturen op elke parkeerplaats tussen Parijs en Marseille minutieus hebben vastgelegd.

Judith doet dit onderzoek binnen BOG.  met steun van d e t h e a t e r m a k e r.
Toonmomenten zijn voorzien in 2018.

Tijdens het Momentum van Bouge B organiseerde K.A.K. een safari in de rode zaal van De Singel. De Safari werd voor het eerst uitgevoerd tijdens het K.A.K. onderzoeksproject Agence de Voyage in 2016, Molenbeek. In de winter van 2017 / 2018 werkt K.A.K. in Club Cultural Matienzo in Buenos Aires, Argentinië aan een Safari performance en installatie.  

Heel België komt naar de Heyvaertwijk in Molenbeek om naar het enige televisietoestel van het dorp te kijken. Om theater te zien dat de massamedia binnenstebuiten keert. Om live publiek te zijn in een televisieshow. Om vanuit de televisiestudio te ontdekken hoe KAKTV een beeld van een wereld in elkaar knutselt. En om te zien wat er buiten beeld gebeurt terwijl er een documentaire over pinguïns wordt opgenomen.

Met KAKTV (Voorzien zomer 2018) bouwt K.A.K. een vrai faux televisiestudio met het onmogelijke doel om een televisieavond te creëren die een beeld moet opleveren van de wereld waarin we leven. Wat zouden we willen dat er op televisie komt, maar komt er nooit op – omdat bijvoorbeeld de spreektijd van een belangwekkende spreker even kort moet zijn als die van een komiek of een acteur in een ludiek programma?

KAKTV is voorzien in 2018, Liverpoolstraat 24, Molenbeek.
Op 16 juni 2017 is er fin d’atelier festive / een feestelijke afsluiting van een eerste onderzoeksperiode in het atelier.

OER. is een ode aan alles wat er is en een oefening dit alles direct te ervaren.
De rat. Het moment. Het gele balletje.
BOG. doet een oefening in horen, zien, voelen, bewegen. In niet nadenken, niet interpreteren, niet begrijpen, niet spreken.
Met OER. waagt BOG. zich aan een uitputtingsslag op het ritme van een slagwerker.

van en door Judith de Joode, Benjamin Moen, Sanne Vanderbruggen, Lisa Verbelen
eindregie Erik Whien muziek Lucas Kramer
dramaturgie Roos Euwe productie / zakelijk leiding Anne Baltus
co-productie d e t h e a t e r m a k e r, De Brakke Grond, Het Zuidelijk Toneel
première 11 juni 2016 op Oerol, Terschelling

Louis Janssens heeft een solo gemaakt en danst beginnen.
Meerdere beginnen. Mogelijkheden. Verschillende mogelijkheden.
In de hoop dat hij zo ergens terecht komt.
Hij danst op Ouvertures van onder meer Shostakovich, Bach, Bernstein en Rossini.
Het is enkel hij en die muziek in een lege ruimte
plus de poging een solo te maken over proberen. Over beginnen.
En over proberen steeds opnieuw te beginnen.

van en met Louis Janssens. met heel veel dank aan Ferre Marnef, Peter Seynaeve, Fabrice Delecluse, Bauke Lievens, Roos Euwe, Mitch Van Landeghem, Talitha De Decker, Xandry van den Besselaar, d e t h e a t e r m a k e r, KASK DRAMA, CAMPO, Het Bos & De Studio

Ouvertures was behalve onderzoek ook afstudeerdproject van Louis Janssens aan het KASK en speelde vanaf 8 juni 2016

Onder de noemer zebra maakte Simon de afgelopen drie jaar verschillende solo’s en acties vergezeld door één of meerdere zebra’s gemaakt uit papier-marché. In solo with zebra gaat Simon verder op zoek naar de relatie tussen zichzelf, de ander en de ruimte.

Tijdens de repetities in februari 2017 schreef hij:

Maybe on this moment the solo potentially exists for a brief moment as a duet, or at least as a relation? Less alone. I want to use theatre more as a place where we ask ourselves the question how we can relate to each other in a different way please.

zie ook Simons eigen website hier

Op zondag 13 mei 2016 wordt er gedanst in Het Bos. 
Louis Janssens danst beginnen in Ouvertures
Simon Van Schuylenbergh & Siska Baeck dansen mogelijkheden in Self.ocean, 
Roos Euwe heeft een tekst gevonden en geeft die aan het publiek. 

Merce Cunningham in space, time and dance (1952)

is een ode aan het mooiste en tegelijk meest tragische mechanisme in de mens. Want iets willen: dat is wat het leven voedt en vooruit stuwt. Het maakt dat je dromen hebt, dat je steeds opnieuw je horizonten kan verruimen. Maar hoeveel mag er sneuvelen om je doel te bereiken? En wat als je, na een weg vol vallen en opstaan, gewoon hebt wat je dacht te willen?

My Life with the Tree wordt gespeeld door Geert Belpaeme in een regie van Alexia Leysen.

De voorstelling ging in 2016 première op Love at First Sight . In 2017 werkt Alexia nog verder en presenteert op Festival Cement en de Klepperkes.
Info is ook te vinden op de website van BRUT.

een festival met werk van (nieuwe) artiesten
op diverse plekken in hartje Antwerpen
samengesteld door een tijdelijke alliantie van
Arenberg, De Studio, d e t h e a t e r m a k e r,
Monty, Toneelhuis, Troubleyn / Jan Fabre en Zuidpool.

Zie ook de Love website

Op de eerste editie van 13 – 18 september 2016
doen vanuit d e t h e a t e r m a k e r mee:
My Life with the Tree van Alexia Leysen

DE BACCHANTEN van Le Mouton Noir

Bάκχαι van RITCS / HKU / Abbatoir Fermé / NONA

                                                         Onder constructie

Sarah Eisa …..

Onder constructie

L’ ancien s.a. Ideal Company, Manufacture de Joints, est theatralement transformé en épicentre touristique de Molenbeek. K.A.K. vous invite pour un voyage hyperlocale intergalactique. Prix incl. guide audio: 1% de votre revenue mensuel (discrétion assuré).


De voormalige n.v. Ideal Company, manufacture de joints, wordt theatraal omgebouwd tot het toeristisch epicentrum van Molenbeek. K.A.K. nodigt je uit voor een hyperlokale intergalactische reis. Prijs incl. audioguide: 1% maandelijks inkomen (discretie verzekerd).

een stuk over schoonheid, chaos en dingen willen kunnen, over jonge vrouwen en wat die zoal denken, vol religieuze verwijzingen en de vraag waar die dan vandaan komen, over de zee, de natuur en leven in een cyclus die ten einde lijkt en de vraag of niet iedere cyclus altijd ten einde lijkt, het gaat over stapelen, structuur en het constant kapot maken van die structuur onder invloed van de kunstgeschiedenis, de geschiedenis waarmee wij zijn grootgebracht, de moderne kunst, de conceptuele kunst.

ik heb gekookt we hebben een kerntemperatuurmeter aangeschaft we hebben een coteletta del terrera aangeschaft en dat in een gasoven gestopt negentig graden en een beetje wachten het duurde lang maar het was lekker we hebben ook een bezoek gebracht aan het stedelijk museum het was goed het was beter dan ik dacht er was aandacht voor ambacht ze hadden textiel en hoofddeksels van stammen uit heel de wereld ongelooflijk wat een detail ik stond verbaasd. Iedere kleur ook al was het honderden jaren oud sprak tot me en een video ook de taal, ze hebben me iets uitgelegd, door de woorden heb ik iets over taal geleerd dat werd een grote brok in mijn buik het heeft me gevuld ik kan er even van eten

Tekst en concept: Marjolein van der Meer. Met: Jorn Heijdenrijk, Christine Gravemaker-Scott en Sasker Polman. Vormgeving: Carmen Schabracq. Dramaturgie: Czeslaw de Wijs. Een productie van d e t h e a t e r m a k e r in coproductie met de Brakke Grond, deBuren

Dit is de tweede voorstelling in een reeks over schoonheid. Het eerste deel is gemaakt in Theater Frascati in mei 2016, het tweede deel speelde in september 2016 in De Brakke Grond.

Het woord ‘momentum’ verwijst naar een cruciaal kantelpunt, een ogenblik van productieve instabiliteit, een beslissend moment waarop politieke, maatschappelijke of economische machtsverhoudingen kunnen omslaan. Dat is op alle vlak de crux van dit project: de mogelijkheid creëren waarop een momentum kan ontstaan, in één seconde, langzaam gedurende de avond, of pas de volgende ochtend.

Op 13 februari 2016 zullen ruim 50 spelers en theatermakers aanwezig zijn in de gangen van deSingel. Niet in de vorm van een klassiek festival voor jong theatertalent, wel in de gedaante van een off space, een tijdelijke, door kunstenaars zelf georganiseerde ontmoetingsruimte, een onverwachte ‘zijweg’ die het publiek kan inslaan naar een tombola, een feest, een live crowdfunding, een club.

van en met K.A.K. , BOG., Compagnie Desnor, Bookers & Hookers, Conservatorium Antwerpen drama/ spel, Thomas Verstraeten, Marjolijn van der Meer, Cootje Veelenturf, Marie Mignolet en Simon Van Schuylenbergh (KASK), Jozef Wouters, Menno Vandervelde, NONO C, Nelle Hens, Gerard Leysen (Afreux), Pieterjan Volkaert (K.A.K.), Wannes Cré (Het Bos), Wouter Hillaert, Charlotte De Somviele e.a.

Op 13 februari 2016 bouwde kunstenaar en theatermaker Thomas Verstraeten ter gelegenheid van Momentum een nachtwinkel in een vergeten stuk gang van deSingel. Meer dan een realistische kopie is de nachtwinkel een prototype, een tijdelijk monument voor een soort winkel waarvan het bestaan meer en meer onder druk staat. Alle vormelijke, bijna archetypische elementen die een nachtwinkel tot nachtwinkel maken zijn aanwezig. Toch vraag je je af wat er ontbreekt. De stad? De straat? De nacht?

De nachtwinkel nestelt zich als een parasiet in werking deSingel en stelt daarmee een parallelle economie in die de concurrentie aangaat met de verschillende foyers en het Grand Café. Het geeft de bezoekers van deSingel de keuze: een Vedett in het Grand Café of een Carapils uit de nachtwinkel?

Wij mensen, sukkels der natuur, op zoek naar zin, naar richting, een weg, een iemand, een iets, een het, een dat, een antwoord op de vraag: “waarom?”.

GOD. gaat over het verlangen alles te willen vatten, over het benoemen van het onbenoembare, het begrijpen van het onbegrijpelijke. Over dat wat we niet zeker weten maar toch in geloven: in de liefde, jezelf, buitenaards leven, durfkapitalisme.
GOD. gaat over de poging elkaar te begrijpen totdat we niks meer hoeven te zeggen.
In GOD. doet BOG. een poging het onderwerp geloven te benaderen. Een poging om dichtbij te komen.

van en door Judith de Joode, Benjamin Moen, Sanne Vanderbruggen, Lisa Verbelen
eindregie Erik Whien dramaturgie Roos Euwe
productie / zakelijk leiding Anne Baltus techniek Emiel Rietvelt
co-producenten Het Zuidelijk Toneel, De Brakke Grond, d e t h e a t e r m a k e r
première 5 november 2015 De NWE Vorst, Tilburg

© WANNES CRÉ

solo by Lisa Verbelen about all of the things: time, space, light, sounds, objects, organisms people, feelings and thoughts.

Lisa Verbelen sprak met dramaturg Roos Euwe tijdens het maken van ONE.

 

“Het maken van een voorstelling is voor mij altijd een reflectie op mezelf en op een oeuvre. Dat geldt niet alleen voor een solo maar ook voor wat we gezamenlijk met BOG. maken. Het verschil is nu dat ik alleen op mijn eigen werk en ideeën reflecteer, en niet met of op die van anderen. Dat is een beperking maar ook een mogelijkheid om heel gedetailleerd te zijn. Hoewel we met BOG. ook gezamenlijk heel gedetailleerd werken, denk ik dat daarin het verschil zit, in het detail. Omdat ik niet eerst idee nog afweeg ten opzichte van andermans ideeën. Omdat ik het niet met anderen hoeft te overleggen kan ik ieder idee doordenken. Ieder klein ding doet ertoe. Wat ik nu concreet doe is heel klein. Ik ben een soort pieler, die zoekt of er 0,2 of 0,3 seconde adempauze nodig is tussen de noten.”

 

Ieder woord heeft een vorm en een klank die met elkaar verbonden zijn. Wanneer Lisa aan de tekst schrijft merk ik dat ze de keuze voor woorden en het ritme van de tekst bepaalt door de woorden uit te spreken. Terwijl in ONE. de woorden niet uitgesproken worden.

Ik vraag Lisa hoe klank en vorm zich tot elkaar verhouden tijdens het componeren van de muziek. “Dat vraag ik me ook af. Het kan niet tegelijkertijd, op klank en vorm componeren, maar je kan wel heel snel wisselen. Ik weeg ze steeds tegen elkaar af. Als ik op een bepaald moment de muziek wil veranderen, heeft dat natuurlijk consequenties voor de tekening, en omgekeerd. Dan weeg ik af of ik de balans tussen de tekening en de muziek goed vind. Ik probeer vorm en klank zo gelijkwaardig mogelijk te laten zijn aan elkaar.”

Welke vorm heeft klank? Zoals het Arabisch schrift een eigen, vormelijke wereld is voor iemand die de taal niet kent, is een notenschrift dat ook. De lijnen waarin Lisa haar muziek schrijft bieden meer openheid, voelen natuurlijker en begrijpelijker aan voor een niet-ingewijde.

 

“Ik zou het een verspilling vinden om in de tijd en ruimte van een theaterbezoek geen stilte, rust of traagheid te bieden. Omdat theater steeds meer de enige plek wordt waar dat kan, waar je door iemand even wordt verplicht tot concentratie. Ik vind dat waanzinnig.”

Onder constructie

Michael en Aurelie vonden een partner in crime in regisseur en acteur Ruud Gielens die de Egyptische revolutie van dichtbij mee maakte. Muzikant Stalin Abdi en geluidskunstenares Alexandra Cárdenas componeren en spelen.

Valley of Saints ging in première op 27 februari 2015 en is een productie van BRONKS en
d e t h e a t e r m a k e r met de steun van C-Mine, Pianofabriek Kunstenwerkplaats.

Onder constructie

Wat is de link tussen kitscherige Italiaanse tv-shows en hooliganisme?

The Garden Laboratorium!

Duo Micha Goldberg en Sophia Rodríguez maken een voorstelling bij CAMPO.

Een onderzoek naar verschillende vormen van geweld, incl. pluimen, kostuums en bloot gat.

“Sometimes you have to pick the gun up to put the Gun down.”
Malcolm X

Als twee hooligans onderzoeken Micha en Sophia of geweld valt te legitimeren?

Of het een constructieve kracht kan zijn? Of het helend kan werken? Of het een artistieke kwaliteit kan hebben? Whatch your tale!

In mensen zit veel geweld, meestal weten ze dat te beheersen tot het echt niet meer te houden is, met vaak excessieve explosies tot gevolg. Is this the only way out?

Kan geweld misschien ‘theatraal’ gekanaliseerd worden en kunnen extreme excessen zo vermeden worden?! Kan geweld ontdaan worden van negatieve connotaties, om zo de focus opnieuw bij de oorzaak van het geweld te leggen? (Swieuw).

The Garden Laboratium is een voorstelling van Micha Geldberg en Sophia Rodriguez met naast hen op podium Alexander Iwanov en met tekeningen van Jimmy Kosolosky. Een productie van CAMPO met d e t h e a t e r m a k e r ism De Brakke Grond en RITCS. Belgische première 12 maart 2015.

Onder constructie

Het literaire kamikazecollectief Bookers & Hookers maakt openluchtvoorstellingen in en rond Antwerpen. In 2015 duiken ze – gewapend met boeken – een Antwerpse steeg in voor de creatie Winterversie #2.

Bookers & Hookers is een collectief van vier: Nico Boon, Hanne De Backer, Ine Bettens en Aurelie Di Marino, voor Winterversie #2 aangevuld met Renée Goethijn en Nathalie Goossens.
Ze bewijzen collectief dat de literatuur een bewaarplaats van het menselijke geheugen én een broedplaats voor alternatieven is. Hun voorstellingen zijn speels en rebels qua vorm, doorzocht en doorgraven qua inhoud.

Concept en spel Nico Boon, Hanne De Backer, Ine Bettens, Aurelie Di Marino, Renée Goethijn, Nathalie Goossens en gasten| productie Bookers & Hookers vzw & d e t h e a t e r m a k e r | coproductie Kultuurfaktorij Monty, Kunstencentrum De Werf | in samenwerking met Het Bos

In januari/ februari 2015 vindt de tweede editie van De Klepperkes plaats, het kleine coole broertje van de Antwerpse Kleppers. Alle voorstellingen spelen in de Arenbergschouwburg en kosten 8 euro.

Vanuit d e t h e a t e r m a k e r doen mee: Heimat I, #BOS en Bookers & Hookers

Onder constructie

Onder constructie.

Bookers & Hookers artist in residence in Arenberg/ Klepperkes.

Onder constructie

De koekjesfabriek

MEI 2015, Het Bos.

In het kader van de verdere ontwikkeling van hun voorstelling ‘Euthanasie met Barbara en Stefanie’ zetten de zussen Claes tijdens Boskamp een onderzoekstraject uit. Niet achter gesloten deuren maar doorzichtig en voor publiek.

Euthanasie is geen kattenpis dus vinden de zussen Claes het belangrijk om dit onderwerp zeker niet enkel vanuit henzelf te benaderen. “ Het is gewoon te complex en gevoelig om alleen te doen”.  Ze confronteren specialisten, publiek, kinderen en andere artiesten met hun werk. De zussen maakten een lange lijst met daarop mensen die ze iets zouden willen zien doen rond euthanasie. Plan is hen gedurende de maand mei in hun decor uit te nodigen.

Er zal een avond zijn met poëzie een met ‘informatie, een koffietafel, er komt derwisjdraaien, een film, we gaan zingen en life tekenen.

Van en met: Barbara Claes, Stefanie Claes, Maarten Devriese,  Stefanie Osman Catik, Berlinde De Man, Jeroen Van Herseele en Winne Clement. Producent van het onderzoek: d e t h e a t  e r m a k e r. Met dank aan: Lucinda Ra en De Werf. In nauwe samenwerking met: Maarten Devriese en HET BOS.

Onder constructie

ontstond na een maand werken in de oude bokszaal
van Tondelier in Gent, een ruimte die tijdelijk
gebruikt kon worden in afwachting van
afbraak.

Het onderzoek van Simon van Schuylenbergh
en Siska Baeck vertrok vanuit de tekeningen van
Jürgen Partenheimer: het werk ontstaat op een organisch manier
(de hand volgt de lijn).
Simon danst, Siska schrijft (en danst).

self. ocean, is nog altijd in ontwikkeling, in beweging
en wordt zo nu en dan getoond.

een voorstelling van en door Rebekka de Wit
met muziek door Jonas Vermeulen en coaching door Willem de Wolf
licht door Rebekka de Wit & Sylvia Cuycken en video door Geert De Vleesschauwer
productie d e t h e a t e r m a k e r en co-productie De Singel
première 19 december 2014

© cobra

Er zijn mensen die radicaal voor hun doel gaan, zonder compromis. Ferre en Louis staan versteld van hun engagement. Want hoe hard je ook iets probeert, het zal altijd tegenvallen. Het is altijd schoner in je dromen. Het is de poging die telt.

Kijk naar de hemel

Wat hangt er boven je hoofd?

Een zwaard of een zon?

Zorg voor een dak dat kan zweven als een vlieger.

In de voorstelling #BOS sleuren Louis Janssens, Ferre Marnef en Timo Sterckx een uur lang met planken zodat ze een uur lang met het leven zeulen.

van en door Judith de Joode, Benjamin Moen, Sanne Vanderbruggen, Lisa Verbelen
eindregie Erik Whien. dramaturgie Roos Euwe
productie / zakelijk leiding Anne Baltus. techniek Emiel Rietvelt
met steun van De Brakke Grond / DeBuren, d e t h e a t e r m a k e r, TAZ,
Fonds Podiumkunsten, Vlaamse Overheid.
première 31 juli 2014 Theater aan Zee, Oostende

In Ciudad Juárez, het illustere epicentrum van het Mexicaanse drugsgeweld pal op de grens met de Verenigde Staten luidt een lokaal gezegde als volgt: ‘Dit is een stad van God, maar dan alleen omdat de duivel hier niet durft komen.’ Tussen 2006 en 2011 woedde er een ongekend gewelddadige oorlog tussen ineenstuikende drugskartels, politiediensten en het federale leger. Gedurende die vijf jaar lieten meer dan 11.000 mensen het leven en veranderde het eens zo feestelijke en losbandige Juárez ‘s nachts in een spookstad.

Michael Bijnens reisde binnen het kader van zijn masteropleiding aan het RITS maandenlang door dit grensgebied tussen de onverdraaglijke realiteit en de weinig verzachtende fantasie en ontmoette er ongelukkige Amerikaanse cowboys, sympathieke dealers, geheimzinnige DEA-agenten en een evangelisch priester die zijn eigen gekkenhuis uitbaat temidden van een goddeloze woestijn.

Tijdens de laatste weken van zijn reis trok hij zich terug in een hotelkamer in El Paso om er een tekst te schrijven over een reeks moorden in datzelfde gekkenhuis. Twee acteurs bloeden en zweten dit ogenschijnlijk detective-verhaal uit tot er weinig meer overblijft dan het licht van hun eigen waanzin.

De tekst van La Línea werd gepubliceerd in een bundeling van vier theaterteksten van jonge auteurs, onder de titel ‘De wereld bij mij’, een uitgave van toneeluitgeverij Bebuquin. Bestellen kan via www.bebuquin.be

Concept, tekst en spel TOM STRUYF

Dramaturgie Willem De Maeseneer

Dans Nelle Hens

Camera, montage, licht en techniek Geert De Vleesschauwer

Producent vzw Mars

In coproductie met d e t h e a t e r m a k e r, Vlaams Cultuurhuis De Brakke Grond & deBuren, TAKT Dommelhof en C mine Cultuurcentrum Genk

Met steun van Vlaams Fonds der Letteren, Stad Antwerpen en de Vlaamse gem.

In samenwerking met Monty

Zakelijke ondersteuning Klein Verzet

Première 23 okt. 2014 Monty.

Werktitel ‘De Dochter’ (later veranderd in ‘High heels and Stuffed Zuccini’)

(Onder constructie)

regie tekst spel Tom Struyf

dramaturgie Willem De Maesenaar

beeld montage Geert (Berlin)

repetitie locatie WP Zimmer Het Paleis STUK

productie d e t h e a t e r m a k e r

coproductie Monty

met de steun van SACD en de Vlaamse gem

zestien speelbeurten

VERGEETSTUK werd gespeeld in National Arts Festival Grahamstown, Zuid Afrika.

(Onder constructie.)

Tekst en uitvoering Maarten Westra Hoekzema

Eindregie Kyoko Scholiers

Coaching Louis Vander Waal

Productie UMN

Coproductie d e t h e a t e  m a k e r , De Brakke Grond en TAKT Dommelhof.

Zakelijke ondersteuning Klein Verzet

Spreiding Vincent Company

Première 16.okt 2014 cc Berchem.

(Onder constructie)

Concept en uitvoering Judith De Joode en Catoke Kramer

Tekst Judith De Joode

Decorontwerp en uitvoering Lucas Kramer

Coaching Sanne van Rijn

Productie d e t h e a t e r m a k e r

Coproductie De Brakke Grond, Vlaams Nederlands huis deBuren en C/O

In samenwerking met Troubleyn/ Jan Fabre & Theater Zuidpool.

Première 6 & 7 mei 2014 Amsterdam.

(Onder constructie)

Schrijfopdracht theaterauteur Freek Mariën rond leven en werk van Limonov.

Onder Constructie.

(Onder constructie)

Onder constructie

HEIMAT I (2013)

Een van de eerste ‘echte’ projecten binnen d e t h e a t e r m a k e r  met de spelers en makers ploeg Freek Vielen Rebekka de Wit Suzanne Grotenhuis Harald Austbø en Tom Struyf als gast acteur. Binnen HEIMAT I werd ‘het procedé’ gevonden van De Nwe tijd haar latere HEIMAT II & III (2018), het werken met documentaire materiaal muziek en gesproken tekst. HEIMAT I, een verhaal over ouders en kinderen over wat ouders hun kinderen mee hadden willen geven, welke wereld je voor ogen had en over wat er terecht is gekomen van die idealen. Over leven en hoe je dat doet, hoe je omgaat met tegenslag onderweg en wat je mee zou willen nemen van dit alles tot in het oneindige.

OUDER WORDEN HOE DOE JE DAT?

41 SPEELDATA

Voor de derde maal op rij heeft d e t h e a t e r m a k e r zijn schouders gezet onder een project dat zich inmiddels van BESTSELLERS via ZOMERBIBLIOTHEEK heeft omgevormd tot BOOKERS & HOOKERS.

Speeldata 9 & 10 aug. in Scheld Apen, 16 & 17 aug. in Scheld Apen, 23 & 24 aug. in Scheld Apen en 13 & 14 dec. in Monty

Dramaturge Esther Severi was enkele jaren intensief verbonden aan d e t h e a t e r m a k e r . Naast het opvolgen van werk van makers binnen de werkplaats, waaronder Sarah Eisa, Nele Vereecken, Nico Boon en Pieter Vandenbosch, onderzocht Esther de mogelijke werking van een ‘Schrijfatelier’. Binnen dit atelier konden makers ‘komen schrijven’, een bezigheid die veel schrijvers over het algemeen eerder op zichzelf uitvoeren. De vraag en dus ook een deel van het onderzoek was of het een meerwaarde zou kunnen zijn binnen schrijf atelier te schrijven en zo ja waar dit atelier dan qua opzet aan zou moeten voldoen. Er werden tijdelijke plekken ingericht om het onderzoek te voeren.

1e SCHRIJFATELIER febr. 2013 deSingel2e SCHRIJFATELIER mei  2013 Troubleyn3e SCHRIJFATELIER okt 2013 Mestizo Arts Festival/ Arenberg

Sarah Eisa schreef in 2012 op vraag van d e t h e a t e r m a k e r haar eerste theatertekst. De tekst werd in okt. 2012 voor het eerst publiek gemaakt tijdens het Mestizo Arts Festival. In 2013 werd de tekst samen met twee spelers, Soetkin Demey en Philippe Liekens, vorm gegeven.

Het onderzoek vond plaats binnen Theater Zuidpool, De Pianofabriek en Troubleyn.Speeldata 25 okt. binnen Mestizo Arts Festival en 13 dec. binnen t Arsenaal/ Generale wereld.

OPKRASKUIT kent reeds een langere werking binnen d e t h e a t e r m a k e r. We steunen de makers Maud Vanhauwaert, Rebekka de Wit en Freek Vielen vanaf 2011 i.s.m; De Tijd en deBuren. Dit jaar is OPKRASKUIT voor het eerst ook te zien in Vrijstaat O en deSingel. Op beide locaties was het thema van OPKRASKUIT ‘crisis’. Net als alle vorige afleveringen van OPKRASKUIT tijdens de afgelopen jaren werd het programma samengesteld op basis van de actualiteit. Vaste ingrediënten zijn eigen teksten, muzikale gastoptredens, interview, gespeelde scenes en interventies + plus eten en dringen voor tijdens en na de voorstelling.(Gasten Jeroen Olyslaegers en Koen Van Mechelen)

In het jaar 2011 richtte Jozef Wouters het Zoologisch institute for Recently Extinct Species op (met de steun van Scheld Apen en d e t h e a t e r m a k e r) samen met een groep wetenschappers, activisten en sympathisanten. “WE SHOULD BE ANGRIER THAN WE ARE” las de kunstenaar toen vanuit het manifest. Het project zal kreeg vorm in samenwerking met o.a. Menno Vandevelde, Rebekka de Wit, Bart Vanden Eynde en Freek Vielen.

Sindsdien onderzoek Jozef Wouters de verhalen van uitgestorven dieren en kritieke momenten uit onze natuurgeschiedenis.

Anno 2013 neemt het instituut de verantwoordelijkheid om de ‘de ontbrekende monumentale noordvleugel’ van het Museum voor Natuurwetenschappen in Brussel te bouwen. De scenograaf Wouters zal er zijn kijk geven op de keuzes die de mens maakt in de omgang met zijn leefomgeving. Jozef doet dit aan de hand van een uitzonderlijke collectie reconstructies van beelden, verhalen en sleutelmomenten. ‘Een gedurfd project dat het ecologievraagstuk toont zoals we het nog nooit zagen’.

Productie: MennoMichielJozef vzw Coproductie Kunstenfestivaldesarts, KVS, Museum van natuurwetenschappen en d e t h e a t e r m a k e r

Net als in 2012 ondersteunde d e t h e a t e r m a k e r de drie eerste onderzoeksweken van de repetitieperiode van THE END IS DEAR. Elk van de drie onderzoeksweken werden vooraf inhoudelijk vormgegeven. (Aan het einde van elke week is er publiek om de resultaten mee te bekijken)

Productie Compagie Barbarie Tourplanning Thassos, Monty co productie d e t h e a t e r m a k e r I.s.m. Monty Met de steun van de Vlaamse gem. Met dank aan t Arsenaal

Schrijfopdracht, eerste lezing ‘Europa een eenmalige voorstelling’ Barbara Claes. I.s.m. de Scheld Apen, Simon Allemeersch, Nicolas Delalieux, Nico Boon e.a.

Tentoonstellingsopdracht, ‘tentoonstelling van één dag’,  Stefanie Claes. I.s.m. de Scheld Apen.

‘Dreams of environment’. Een herneming i.s.m. acteur en theatermaker Simon Allemeersch.

’12 Isolations’. Onderzoek ‘performance’ i.s.m. de Scheld Apen. Coprroductie Batârd en Work space Brussels. Met dank aan Troubleyn. Speeldata: Mestizo Arts festival.

Beste

Wij zijn vier niet zo actieve en licht onervaren kneuzen op het gebied van seks. Wij begrijpen niet wanneer iets seks is en wanneer iets geen seks meer is.

Tijdens onze voorstelling gaan wij deze grenzen, tonen, zonder dat u tot op het einde van uw leven seks zal verafschuwen en haten. Wij hopen zelfs dat u er na onze voorstelling in uw eigen leven iets mee kan doen. Hetzij direct in de foyer van het theater, hetzij thuis aangekomen of op een ander tijdstip.

Concept en spel Pieter Vandenbosch Annelies Van Hullebusch Joost Maaskant Emile Zeldenrust

Productie vzw Mars Coproductie d e t h e a t e r m a k e r deBuren STUK Vlaams huis De Brakke Grond & Huis Van Bourgondië Dramaturgie Esther Severi Coaching Marijn Lems Tom Rummens Première 9 okt. 2012 STUK Leuven

                   instrumentarium             diverse klank              installaties         werken tegen de klok

    vraagstukken

                                       inzicht en houvast                                                   maximaal       haalbaar                                                                                                            toeschouwers                                                                                             leerrijk en verrijken

concept compositie regie en uitvoering Wannes Deneer

spel Nico Boon

bouw objecten Wannes Deneer Tom Jespers

muziek coach Paul Koek

zakelijke ondersteuning Klein Verzet

productie Tuning people, d e t h e a t e r m a k e r  coproductie Monty met de steun van Vlaamse gem

“Om Schwab te begrijpen zullen we hem moeten vertalen”.

“Om Schwab te begrijpen zullen we hem moeten worden”.

Vooronderzoek plus toonmomenten ondersteund door d e t h e a t e r m a k e r 12 febr. 28 febr. 18 maart 2012 Monty Coaching Tom Kleijn. Productie Compagnie Barbarie Coproductie CC Genk Vlaamse gem. en Stad Antwerpen.

BOOKERS & HOOKERS: NICO BOON HANNE DE BACKER INE BETTENS

BESTSELLERS is het vervolg op ‘KEEK OP DE WEEK’ (2011) Een reeks avonden binnen de zomerbibliotheek met daarin gespeelde bewerkingen en scetches uit de wereldliteratuur.

Zeven thema’s: “het herinneren en het vergeten” “het verlangen naar het onmogelijke” de ontdekkingsreis” “het spreken versus het (ver) zwijgen” “de zoektocht naar de muze” “de drang tot experimenteren” “literaire valsmunters en fraudeurs” op het terrein van de Zomerbibliotheek

productie d e t h e a t e r m a k e r  coproductie Compagnie Marius & De Zomer van Antwerpen met steun van de Stad Antwerpen

(onder constructie)

werktraject FC BERGMAN

concept spel regie FC BERGMAN

spel Jonas Vermeulen Maarten Wagemans Gilles DE Schrijver e.a.

productie Celine Van der Poel

productie assistentie Sofie Cemke Frauke Scheldema Eva Kestemont

ontwerp decor FC BERGMAN

decorbouw Mattijs Kuyer Lieven Dirckx FC BERGMAN

assistent productie sabattini

ontwerp geluid Senjan Janssen

techniek coördinatie Joè Agemans

catering Monty

kostuum Judith Van Herck

vervoer publiek Monty

coaching dans Lisbeth Gruwez

dramaturgie Bart Vanden Eynde

decoropslag Antwerpen Open

communicatie Monty

productie FC BERGMANlogistieke steun Toneelhuis

coproductie Monty Toneelhuis Theater op de markt TAKT Dommelhof Festival Over het IJ Cultura Nova samen met Huis van Bourgondië d e t h e a t e r m a k e r

35 speelbeurten (!)

Project ontwerp en uitvoering Jozef Wouters

(Pagina onder constructie)

werktraject Alexander Nieuwenhuis (foto Alexander met zelfgemaakte theatertent) concept tekst regie Alexander Nieuwenhuis productie d e t h e a t e r m a k e r coproductie Kaaitheater (Brussel), 30CC (Leuven) met dank aan Batârd (Brussel)speeldata 12, 13 nov Kaaitheater, 25 okt Batârd, 12 t/m 15 nov 30 CC (Leuven)

Alexander Nieuwenhuis trok naar Colombia om er, met medewerking van de nationale universiteit, een opblaasbaar theatertje te bouwen dat duurzaam is, zijn energie betrekt van zonnepanelen en op een fiets vervoerd kan worden. Straf! Voor Nieuwenhuis was het ook een onderzoek naar een andere esthetiek en naar een andere manier van omgaan met cultuur. Hij ging er in gesprek met inheemse volkeren en verzamelde hun verhalen over van alles en nog wat. Hoe ver het onderzoek hem gebracht heeft, kan je van hem zelf aan de weet komen.

d e t h e a t e r m a k e r boekte vrij vroeg in 2012 een drietal voorstellingen in okt. voor Kamp Kalf met WITH A HAPPY END (zie ook 1) binnen Troubleyn/ Laboratorium vaste partner organisatie van d e t h e a t e r m a k e r. Gedurende de gesprekken over de uiteindelijke organisatie hiervan, leek het Troubleyn bij uitstek een goed idee enkel één project door te laten gaan in okt. maar wellicht een klein amalgaam van voorstellingen. In eerste instantie leek dit organisatorisch voor d e t h e a t e r m a k e r niet erg voor de hand liggend want alle projecten hebben immers zo hun specifieke context waarbinnen ze ontwikkeld en gespeeld worden en een en ander leek zich voor de gelegenheid niet ‘even naar Troubleyn’ te laten verplaatsen. Maar het idee bleef in het hoofd zitten. Midden 2012 kwamen Sophie De Somere en Don Verboven langs bij d e t h e a t e r m a k e r met een eigenzinnig ‘theater’ plan. Een project met de naam ONBETAALBAAR. Een vrij groot project dat d e t h e a t e r m a k e r graag mee wilde helpen opstarten maar wat ook een behoorlijke onvoorziene kost met zich mee zou brengen. ONBETAALBAAR is een project met een enorm directe dynamiek. Het installeert zich tijdelijk als een groot open atelier. Een atelier waar omwonende ‘oud gerief’ kunnen komen afleveren. Zogenoemde grondstoffen voor het atelier, die vervolgend in enkele dagen omgebouwd worden tot ‘iets nieuw’. Iets ONBETAALBAAR. Tijdens de gesprekken met Sophie De Somere en Don Verboven groeide het buitenissige plan om hun project samen met de geplande voorstellingen van Kamp Kalf in Troubleyn met beide handen aan te grijpen als ‘motor’ voor een groot feest. Iets wat we in ons vijfjarig bestaan nog nooit hadden georganiseerd: een tijdelijk groot gezamenlijk atelier, een tijdelijke werkplaats met alle makers samen. Om dit te plaatsen binnen de werking lieten we ONBETAALBAAR doorgaan als onvoorzien pilootproject. Aanvullend zou de week binnen Troubleyn er een worden waarbij alle theatermakers van 2012 zich actief zouden kunnen aansluiten, mits goed overleg vooraf. En zo geschiedde. Via een nauwkeurig uitgedokterd grondplan was er tijdens de week in Troubleyn, van 10 t/m 18 okt, werkplek voor elk van de theatermakers ergens binnen het gebouw; vergoeding voor iedereen, er werd alle avonden gekookt door de artistiek coördinator voor 35 tot 40 man boven in de keuken van Troubleyn elke dag was van te voren inhoudelijk en praktisch overlopen en in kaart gebracht door een gezamenlijke redactie; tijdens de week begonnen de werkdagen om 10u met een gezamenlijke koffie en eindigde de dag met gezamenlijk opruimen; de tijdelijke werkplaats was dagelijks open voor publiek tussen 10u en 22u. Voer tot nadenken was: wat zijn waarden binnen de kunst en binnen het leven. (Of omgekeerd) Wat zijn waarden die ONBETAALBAAR zijn, waarden die niet uit te drukken zijn in geld. En hoe goed kunnen wij het in geld uitdrukken, onze waarden. Tijdens de week was er alle dagen activiteit door het hele gebouw; een groeiende tentoonstelling van door het atelier vervaardigde ‘nieuwe’ objecten, voorzien van tekst en uitleg het zogenoemde paspoort met daarin het nauwkeurig opgetekende geheugen van het oorspronkelijke object of objecten waaruit het ‘nieuwe ‘object werd samengesteld; een Opkras Kuit; en er waren schrijvers in het Schrijf Atelier. De week werd afgesloten met de gezamenlijk ‘gespeelde’ theatrale Veiling Der Dingen’. In de catalogus voor het publiek stonden alle objecten. De meeste objecten opgetrokken uit grondstoffen als hout, textiel, glas en staal. Maar er waren ook objecten binnen de collectie die bestonden uit woorden. Een tekst van Nico Boon; een manifest van Freek Vielen; een theatertekst van Nele Vereecken; gedichten van Maud Verhauwaert; en een epiloog van Rebekka de Wit. Er kon tijdens de Veiling dus geboden worden op dingen, maar ook op tekst, ook op een stuk muziek van Wannes Deneer. De gezamenlijke verjaardag van d e t h e a t e r m a k e r met als centrale gegeven het pilootproject ONBETAALBAAR, het Schrijf Atelier, Opkras Kuit en de voorstelling van Kamp Kalf was een succes. Niet in de laatste plaats te danken aan het in bruikleen hebben van het gebouw van onze partnerorganisatie Troubleyn. Onder de bezoekers naast omwonenden veel ander theaterorganisaties. Het project ONBETAALBAAR is reeds opgepikt binnen 2013 door De Grote Post (dec. 2012, Oostende), door het Theaterfestival (aug. 2013) door de Vooruit, de Kvs en het Kaaitheater als ook door Buda (Kortrijk). Los van dit succes heeft de tijdelijke samenkomst van theatermakers voor alle betrokkenen winst opgeleverd. Hoewel we er van overtuigd zijn dat ons dagdagelijkse nomadisch bestaan ons tot nu veel winst opgeleverd heeft leek deze eenmalige uitzonderlijke samenkomst toch ook van groot belang voor iedereen. Het was toeval maar mag absoluut een gelukkig toeval genoemd worden. Ook in 2013, zij het minder uitbundig maar wel verspreid over een langere periode zullen 17 theatermakers tussen 6 mei en 4 juni Troubleyn bezetten. Er wordt naar uitgekeken. (Onder deze makers de ploeg van heimat, de ploeg van Bestsellers/ Bookers & Hookers, Judith en Lisa, de zussen Stefanie en Barbara Claes, Maud Vanhauwaert, het schrijf Atelier van Esther Severi etc.)

‘Stel je voor ik zoek een staat’, een project geproduceerd door d e t h e a t e r m a k e r in 2011 is doorgespeeld in 2012. Eén keer in theater De Kikker in Utrecht waarvoor we een uitkoopsom van 1.200 euro ontvingen en 10 keer op Theater aan Zee, waarbij d e t h e a t e r m a k e r bijkomende vergoeding heeft verzorgd. ‘Stel je voor ik zoek een staat’ heeft op TAZ de Sabam jongere schrijf prijs in de wacht gesleept.

In 2012 presenteerde d e t h e a t e r m a k e r een BOEK ter gelegenheid van haar driejarig bestaan. Opgenomen in het BOEK werden alle makers die van 2008 tot 2011 gewerkt hadden binnen de theater werkplaats. Elk van hen ging samen met de grafisch ontwerpers van Afreux op zoek naar ‘een grafische vertaling van hun werk’. Het resultaat is een ‘doe boek’. Er kan ik geknipt, gescheurd, geschreven, uitgevouwen en gebladerd. De grafische vormgevers van Afreux zijn de jaren nadien ook met grote regelmaat beeldmateriaal in kader van communicatie, affiches en flyers, blijven vervaardigen. Zij zijn ook medeontwerper van de website waar u zich nu op bevindt. http://afreux.be/web/